Το σχολείο πρέπει να προσφέρει όχι μόνο γνώσεις αλλά και κοινωνικοποίηση. Δάσκαλοι παιδαγωγούν, γονείς αντιπαιδαγωγούν.

   Το έναυσμα, για το κείμενο, μου δόθηκε από περιστατικό που εξελίχθηκε σε αίθουσα του σχολείου. Μαθητής ο οποίος είχε αγοράσει ένα πλαστικό αυγό, το γέμιζε με νερό από το μπουκάλι του και κατέβρεχε στο πρόσωπο και στα ρούχα, μέσα στην ώρα του μαθήματος, ενοχλώντας τους συμμαθητές του. Η δασκάλα ακούγοντας τις διαμαρτυρίες των μαθητών πήρε το πλαστικό αυγό από τον μαθητή. Στο τέλος του ωραρίου ο μαθητής παραπονέθηκε στην μητέρα του και η μητέρα ζήτησε τον λόγω από την δασκάλα γιατί πήρε το αυγό από το παιδί της. Η δασκάλα προσπάθησε να της εξηγήσει αλλά η μητέρα αμετακίνητη στην άποψη της. Δεν είναι το μοναδικό περιστατικό που με προβλημάτισε το τελευταίο χρονικό διάστημα. Σε παλαιότερες εποχές οι γονείς έπαιρναν ολοκληρωτικά το μέρος των εκπαιδευτικών, δείχνοντας μια ιδιαίτερα αυστηρή συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά τους. Σήμερα η εικόνα αυτή έχει αντιστραφεί. Οι γονείς υπερασπίζονται τα παιδιά τους ακόμη και όταν αυτά έχουν άδικο. Την χρυσή τομή δε θα μπορέσουμε να την εφαρμόσουμε ποτέ.
Αν η σχέση ανάμεσα στην οικογένεια και στο σχολείο δεν υπάρχει, αν αυτοί οι δυο θεσμοί δεν συνεργάζονται σε ζητήματα διαπαιδαγώγησης των μαθητών τότε δεν μπορεί να αλλάξει η σημερινή κατάσταση στην παιδεία. 
Η κατάσταση επιβαρύνεται περισσότερο από το ότι πολλοί γονείς δεν βάζουν στα παιδιά του όρια. Το παιδί θεωρεί ερχόμενο στο σχολείο ότι τα πάντα του ανήκουν ότι μπορεί να κάνει τα πάντα ανεξέλεγκτο όπως ακριβώς συμπεριφέρεται και στο σπίτι υπό την ανοχή των γονέων. Τα παιδιά λοιπόν δεν μαθαίνουν από μικρά να λειτουργούν σε ένα πλαίσιο αξιών. Αν ο εκπαιδευτικός ανακαλύψει την έλλειψη και προσπαθήσει να επέμβει, παρεμβαίνει ο γονέας λοιδορώντας τον. Έτσι καλλιεργείται η έλλειψη σεβασμού και ανευθυνότητας.
Αν οι γονείς δεν μεταδίδουν την αξία της ευθύνης στα παιδιά τους, αν τα δικαιολογούν όταν κάνουν λάθη, τότε αυτά αύριο δεν θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, να πάρουν δημιουργικές αποφάσεις, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση.
Το σχολείο δεν παρέχει μόνο γνώσεις, προσφέρει και κοινωνικοποίηση. Οι μαθητές πρέπει να διδάσκονται σε αυτό κανόνες συμπεριφοράς, συνεργασίας, αλληλοσεβασμού. Πως όμως αυτό να γίνει κατανοητό στον μαθητή, όταν προσφέρεται από την μια από τον δάσκαλο και καταπατάται, απορρίπτεται, απαξιώνεται από την άλλη από τον γονέα;
Τι παράδειγμα πήρε ο μαθητής του παραπάνω περιστατικού από την συμπεριφορά της μητέρας του; Ότι έδωσε ένα μάθημα στην δασκάλα που τόλμησε να τον επαναφέρει στην τάξη. Το ίδιο θα κάνει και σε ανάλογο περιστατικό αύριο-μεθαύριο. Θα έρθει όμως μια μέρα που τόσο αυτή η μητέρα όσο και ο μαθητής αυτός στο μέλλον θα αντιμετωπίσουν προβλήματα που δεν θα μπορούν να λυθούν και τότε ίσως λειτουργώντας προφητικά ο μαθητής αυτός με την όχι και τόσο κατάλληλη αγωγή στραφεί εναντίον της ίδια του της μητέρας. Αιτία όμως για την συμπεριφορά του δεν είναι ο ίδιος αλλά η μητέρα που με τον τρόπο της, την έλλειψη βαθιάς σκέψης για την διαπαιδαγώγηση του παιδιού της το οδηγεί σε λάθος δρόμους. Από την συμπεριφορά αυτών των γονέων που καθημερινά διογκώνεται όλο και περισσότερο το αντίκτυπο θα φανεί στην κοινωνία σε λίγα χρόνια.