Αγάπη δεν σημαίνει δεν χαλάω χατίρι στα παιδιά μου – συχνά είναι το αντίθετο

Πώς εννοούμε την αγάπη; Τι σημαίνει για τον καθένα μας «αγαπώ τα παιδιά μου». Τι σημαίνει η χιλιοειπωμένη δήλωση «σ’αγαπώ»;

Συχνά ακούμε, αλλά ίσως ακόμα συχνότερα λέμε «αγαπώ πολύ τα παιδιά μου, δεν τους χαλάω χατίρι. Ότι μου ζητήσουν τους το παίρνω». Αγάπη όμως δεν είναι να εκπληρώνουμε την κάθε επιθυμία τους. Δεν αγαπώ εγώ περισσότερο όταν αγοράζω στην κόρη μου ή στον γιο μου το iPhone 7. Δεν αγαπάς εσύ λιγότερο όταν δεν έχεις πάει στην Νέα Υόρκη τα παιδιά σου για Χριστούγεννα. Αγάπη δεν είναι να προσφέρουμε κάθε τι υλικό που μας ζητούν. Ποσό συχνά ακούμε γονιούς να λένε » όλα τα προσφέρω στο παιδί μου. Καλό σχολείο, ιδιαίτερα μαθήματα, εκδρομές, διακοπές, χαρτζιλίκι, ωραία ρούχα, τι άλλο να κάνω για να δείξω την αγάπη μου; Θυσία έχω γίνει.» Παράφραση της αγάπης. Πως αγαπώ αληθινά; Με ποιο τρόπο δείχνω την αγάπη μου ώστε να μπορέσει κάποιος να την εισπράξει; Έχω λεφτά άρα αγαπώ; Δεν έχω αρκετά άρα δεν αγαπώ αρκετά;

Αγαπώ σημαίνει ότι εκδηλώνω την αγάπη μου με τέτοιο τρόπο ώστε ο άλλος, το παιδί μας, να μπορέσει να την νιώσει. Η αγάπη δεν είναι υπεροπτική. Μαθαίνω να αγαπώ με τον τρόπο που μου υποδεικνύει το παιδί μου. Με τον τρόπο που θα μπορέσει να καταλάβει. Καλλιεργώντας την ανεξάντλητη υπομονή μου. Υποθηκεύοντας τον χρόνο μου. Χαλιναγωγώντας τον θυμό μου.

Ας αγγίξουμε τα παιδιά μας, ας τα πάρουμε όσες περισσότερες αγκαλιές μπορούμε, ποτέ δεν είναι αρκετές. Ας ανοίξουμε την πόρτα του υπνοδωματίου τους όταν κοιμούνται και απαλά ας τα φιλήσουμε στο μάγουλο. Πολλά φιλιά, ποτέ δεν είναι αρκετά. Ας δείξουμε κατανόηση στις υστερίες τους και τα ξεσπάσματα τους. Ας λατρέψουμε τα ελαττώματα τους περισσότερο από τα προτερήματά τους. Ας μας εκπλήξει θετικά κάθε τους άκαιρη και αδικαιολόγητη αντίδραση.

Στην αγάπη δεν ζητάμε όλα να τα εξηγήσουμε με την λογική. Στην αγάπη υπάρχει στο «γιατί» το «έτσι». Τα παιδιά μας ζητούν να κατανοήσουμε το ακατανόητο.

Τα παιδιά αποζητούν την εύνοιά μας στις πράξεις τους, στις συμπεριφορές τους. Όταν χαμηλώσουμε, σκύψουμε και φτάσουμε στο ύψος τους, όταν γίνουμε και μεις μικροί, τότε θα μπορέσουμε να τα κοιτάξουμε κατάματα και να τους πούμε «σ’αγαπώ» και τότε θα το νιώσουν.  Και όταν νιώσουν ότι τα λατρεύουμε, οι τίγρεις που ξυπνούν μέσα τους, θα ημερέψουν. Η αγάπη είναι ο καλύτερος γητευτής. Η αγάπη όμως θέλει και υπομονή. Η υπομονή είναι η αγάπη. «Μα ποσό υπομονή μπορεί να έχω; Εξαντλήθηκα» λέμε συχνότατα. Όχι. Ανεξάντλητη πρέπει να είναι η υπομονή μας. Είναι μια μάχη εσωτερική που την δίνουμε καθημερινά. Τα παιδιά είναι αυτά που μας προκαλούν σε αυτή την μάχη. Και τα παιδιά θέλουν να είμαστε εμείς οι νικητές.

Το να αγαπώ, δεν είναι απλό. Είναι ένα συναίσθημα που περικλείει τα πάντα. Την αποδοχή και την απόρριψη, το δίκαιο και το άδικο, την οργή αλλά και την γαλήνη, τον ενθουσιασμό και την απογοήτευση. Γι αυτό είναι και προκλητική. Γι αυτό δεν είναι βαρετή. Γι αυτό μεγαλουργεί. Έτσι είναι και τα παιδιά. Μια φουσκωμένη θάλασσα,  μια γαλάζια λίμνη. Μια απέραντη αγάπη. Να τα αγαπάμε, όπως αυτά μας το ορίζουν, για να το καταλαβαίνουν, να το νιώθουν και να δυναμώνουν.

Και αν σκεφτείς, η λέξη «αγαπώ» αρχίζει από το άλφα και τελειώνει στο ωμέγα.

Τζώρτζια Βρεττού

Τι είναι σωστό; Να μην αδικείς κανένα παιδί ή να ξέρεις τις ανάγκες καθενός ξεχωριστά;

Λοιπόν.

Ή φταίει το Τζωρτζακέικο (αυτό είναι το σόι μου) ή το έχετε κι άλλες. Αυτό το τρομερό, υπεράνθρωπο, αδιάφθορο και –αδιαμφισβήτητα- καθαρά μητρικό χούι: να μην αδικείτε. Να φέρεστε ισότιμα στα παιδιά σας. Σε κάθε περίπτωση.

Σε βαθμό υπερβολής όμως. Σε βαθμό τρέλας.

Παράδειγμα: Έχω τρία παιδιά και δύο μανταρίνια. Ποιο παιδί θα φάει μανταρίνι; Κανένα!

Έχω μια φέτα κέικ και δύο παιδιά. Ποιο παιδί θα φάει το κέικ; Κανένα!

Έχω τέσσερα παιδιά και πέντε πορτοκάλια που φτάνουν ίσα για ενάμισι ποτήρι χυμό. Ποιο παιδί θα πάρει βιταμίνες; Κανένα!

Και σκέφτομαι: ποια θα ήταν η πιο σωστή λύση;

Να τα μοίραζα στα δύο, τρία, τέσσερα (και εντάξει, τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια μοιράζονται ισόποσα, σκεφτείτε όμως περιπτώσεις που δεν γίνεται να συμβεί το ίδιο, όπως η περιουσία στη συνέχεια, σπίτια, χωράφια, αυτοκίνητα και χρόνος βέβαια, μην ξεχνάμε τον χρόνο) ή να τα έδινα σε κάθε παιδί ανάλογα με τις ανάγκες του;

Ποιο μάθημα θα ήταν το πιο χρήσιμο να πάρουν τα παιδιά;

Αυτό της μάνας που δεν αδικεί κανένα παιδί ή αυτό της μάνας που ξέρει τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού της ξεχωριστά;

Και –εδώ σε θέλω- πώς το εξηγούν αυτό στα παιδιά;

Θυμάμαι πάντα τη μητέρα μου να μοιράζει σε τρία πιάτα πατάτες τηγανιτές και θυμάμαι τα τρία παιδιά της τα μεσημέρια να μετράνε πατάτα -πατάτα την αγάπη που είχε σε κάθε παιδί της. Έτσι νομίζαμε τότε.

Αλλά δεν είναι έτσι.

Σκεφτείτε το λίγο.

Τα παιδιά μας δεν είναι ίδια μεταξύ τους. Ίσα είναι αλλά όχι ίδια.

Άλλο χρειάζεται περισσότερο φαγητό, άλλο χρειάζεται λιγότερο, άλλο χρειάζεται περισσότερες συμβουλές και άλλο λιγότερες, άλλο χρειάζεται περισσότερο χρόνο μαζί μας και άλλο πιο πολλή ανεξαρτησία, άλλο χρειάζεται την ησυχία του και άλλο την πλήρη προσοχή μας.

Είναι μια εύκολη παγίδα να πέσει κανείς, στην αγωνία του να μην αδικήσει κανένα παιδί, ‘’αδικώντας’’ τα τελικά -σε βάθος χρόνου- όλα.

Πάμε από την αρχή.

Έχω τρία παιδιά και δύο μανταρίνια.
Κλαίρη Τζωρτζάκη