Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών, η οποία καθιερώθηκε από την UNESCO, γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1994 κάθε 5 του Οκτώβρη για να υπενθυμίζει σε όλους τον καθοριστικό ρόλο του εκπαιδευτικού μέσα στην κοινωνία.
Φυσικά όλα τα επαγγέλματα είναι εξίσου σημαντικά αλλά του εκπαιδευτικού δεν είναι απλά ένα επάγγελμα, είναι ένα λειτούργημα.Καθημερινά έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλές καταστάσεις, τις οποίες πρέπει να φέρεις εις πέρας για να κατορθώσεις να κάνεις το πιο απλό, να κάνεις τη δουλειά σου. Δεν έχει σημασία σε ποιο μέρος της γης εργάζεσαι ούτε πόσα μέσα διαθέτεις. Σημασία έχει να το κάνεις από καρδιάς και να είσαι παθιασμένος με όλη τη σημασία της λέξης.
Είναι μια συνεχής αφιέρωση του εαυτού σου στους μαθητές και τις ανάγκες τους. Είναι ένας συνεχής αγώνας με τους πάντες και τα πάντα. Δεν έχεις μόνο έναν ρόλο αλλά πολλαπλούς! Χρειάζεται να είσαι μαμά και μπαμπάς, να είσαι ο φίλος ή η φίλη τους, να είσαι ψυχολόγος και να βοηθάς με τα προβλήματά τους. Χρειάζεται να είσαι μέρος του κόσμου τους για να μπορέσεις να φτάσεις ως τα μύχια της ψυχής τους, να μπορέσουν τα ίδια να σε εμπιστευτούν και να σε αγαπήσουν, όπως τα αγαπάς κι εσύ. Πρέπει να είσαι δίπλα και όχι απέναντί τους.
Οι γνώσεις είναι σίγουρα απαραίτητες αλλά το μυστικό για να τις μεταδώσεις βρίσκεται αλλού. Όσες γνώσεις κι αν διαθέτεις, αν δεν αγαπήσεις αυτό που κάνεις – ή καλύτερα αν δεν το αγαπούσες από την αρχή – είναι μάταιο. Τα παιδιά ξέρουν. Δεν έχει λογική να τα βάλεις να μάθουν απέξω τα μαθήματά τους, να τα βάλεις να κλίνουν ρήματα, να λύσουν ασκήσεις μαθηματικών απλά για να πεις εντάξει έκανα το καθήκον μου. ΌΧΙ… Να τα μάθεις να αγαπούν τα βιβλία και τη μάθηση, όχι μόνο για τις εξετάσεις αλλά για την υπόλοιπη ζωή τους.
Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου οπτική… Τα χρόνια περνούν και πάντα θυμάμαι με νοσταλγία και αγάπη τους καθηγητές που ενδιαφέρθηκαν για μένα και σαν άτομο, όχι μόνο σαν μαθήτρια. Αυτούς που όταν με έβλεπαν στεναχωρημένη θα ρωτούσαν τι έχω και θα προσπαθούσαν να με βοηθήσουν όπως μπορούν. Αυτούς που άφησαν στην άκρη το αυστηρό τους πρόσωπο για να νιώσουν τις αγωνίες και τους φόβους μου για τις επερχόμενες εξετάσεις. Αυτούς που όσες απορίες κι αν είχα πάντα μου τις έλυναν χωρίς να δυσανασχετούν. Αυτούς που τελικά με βοήθησαν να ξεπεράσω τα πάντα και συνεισέφεραν στο να γίνω αυτό που είμαι σήμερα.
Μια περήφανη εκπαιδευτικός!
Ειρήνη Κεμερλή
