Πασχαλινές παιδικές ιστορίες

Η περιπέτεια της κάμπιας

Ζωή είναι αυτή; είπε με αγανάκτηση η κάμπια καθώς σερνόταν πάνω σε μια λαχανίδα. Θα προτιμούσα να ήμουν σαν εκείνον το σπουργίτη που πετάει ελεύθερα από κλαδί σε κλαδί.

- Κάμε κουράγιο, της είπε ο σπουργίτης που την άκουσε πάνω απ' τη μηλιά. Κι εγώ κάποτε ήμουν μέσα στο τσόφλι του αυγού και νόμιζα ότι εκεί θα τελείωνε η ζωή μου. Όμως ήρθε η ώρα που το έσπασα με το ράμφος μου και βγήκα από τη φυλακή μου. Όταν ήμουν μικρός, η μητέρα μου με προφύλαξε μέσα στη φωλίτσα, και μου δίδαξε πώς να χρησιμοποιώ τα φτερά μου. Και μια μέρα ο Δημιουργός μου με έκανε ικανό να πετώ.

- Εγώ όμως δεν έχω φτερούγες να πετάξω, είπε η κάμπια παραπονεμένη. Κάμπια γεννήθηκα και κάμπια θα πεθάνω.

- Μην απελπίζεσαι.

- Πίστεψέ με, μια μέρα ο Δημιουργός

Θα σου δώσει φτερά και θα γίνεις μια όμορφη πεταλούδα.

- Τι είπες, εγώ πεταλούδα; Σίγουρα αστειεύεσαι.

- Ναι, εσύ. Γιατί έχω δει και άλλες κάμπιες σαν κι εσένα που έγιναν πολύχρωμες πεταλούδες. Ίσως το Πάσχα σου δώσει ο Δημιουργός φτερά.

- Πάσχα! Και τι είναι αυτό; θέλησε να μάθει η κάμπια.

- Κάθε άνοιξη χιλιάδες άνθρωποι γιορτάζουν το Πάσχα. Τις προάλλες άκουσα τον κυρ-Νίκο, τον κηπουρό, που έλεγε στο γιο του, τον Τάσο ότι το Πάσχα αναστήθηκε ο Γιος του Θεού ο Χριστός και Αυτός δίνει καινούργια ζωή σ' όσους τον πιστέψουν. Ίσως, φίλε μου, κι εσύ τότε αποκτήσεις τα φτερά σου.

Εκείνο το απόγευμα ο κυρ-Νίκος βγήκε στον κήπο να δουλέψει. Ο Τάσος τον ακολούθησε.

- Πατέρα, πατέρα! Έλα να δεις ένα παράξενο σκουλήκι.

- Αλίμονο μου. Τώρα που μ' ανακάλυψαν, θα με σκοτώσουν και πού είναι τα φτερά μου να πετάξω κυρ-σπουργίτη; σκέφτηκε και κουλουριάστηκε η κάμπια.

- Μην την πειράξεις, Τάσο και θα δεις το θαύμα που ο Θεός θα κάνει, είπε ο κυρ-Νίκος και με προσοχή έκοψε το λαχανόφυλλο, άνοιξε το θερμοκήπιο και τοποθέτησε την κουλουριασμένη κάμπια κάτω από το τζάμι.

- Εδώ που με κλείσανε, σίγουρα θα πεθάνω. Αν μπορούσα να κοιμηθώ βαθιά και να μην καταλάβω τίποτα, είπε η κάμπια θλιμμένη.

Ύστερα από μερικές μέρες ο Τάσος πήγε να δει την κάμπια. Το λαχανόφυλλο ήταν τρυπημένο σε πολλές μεριές. Η κάμπια όμως έλειπε. Πρόσεξε πάνω στο έδαφος μια παράξενη μπαλίτσα. Ο πατέρας του εξήγησε πως αυτό ήταν το κουκούλι που έφτιαξε η κάμπια, μέσα στο οποίο κοιμόταν, ώσπου ο Θεός να την μεταμορφώσει σε μια όμορφη πεταλούδα. Ο Τάσος και ο πατέρας καθημερινά παρατηρούσαν το κουκούλι και περίμεναν.

Ξημέρωσε Πάσχα. Πριν ο Τάσος πάει στην Εκκλησία με τους γονείς του, έτρεξε πρώτα στο θερμοκήπιο.

- Πατέρα, πατέρα!. Έλα να δεις μια πανέμορφη πεταλούδα μέσα στο θερμοκήπιο.

Πράγματι, ο πατέρας είδε το κουκούλι αδειανό και την πεταλούδα να φτερουγίζει περιμένοντας την ελευθερία της. Έμειναν οι δυο για λίγο αμίλητοι θαυμάζοντας την εντυπωσιακή μεταμόρφωση της άσχημης κάμπιας σε μια πολύχρωμη πεταλούδα.

Κατόπιν ο πατέρας πήρε την πεταλούδα και με προσοχή την τοποθέτησε πάνω στο χέρι του Τάσου.

- Το θαύμα αυτής της μεταμόρφωσης μονάχα ο Θεός μπορεί να το κάνει, είπε και ευχαρίστησε τον Θεό για το Πασχαλινό μάθημα που του έδωσε. Και πρόσθεσε:

- Γιε μου, όπως ο Θεός μεταμόρφωσε την άσχημη κάμπια σ' ένα αριστούργημα της δημιουργίας, το ίδιο υπόσχεται να κάνει και στη ζωή αυτών που Τον πιστεύουν.

Έτσι, η πεταλούδα, το λαμπερό κείνο Πασχαλινό πρωινό, άπλωσε τα βελούδινα φτερά της και πέταξε προς την ελευθερία της. Ο σπουργίτης, που όλο αυτό το διάστημα παρατηρούσε σιωπηλά την περιπέτεια της κάμπιας, μόλις την είδε να πετά, ξέσπασε σ' ένα δυνατό κελάηδισμα δοξολογίας προς τον ουράνιο Πατέρα και Δημιουργό.

Παιδιά μου, όπως το πουλί βγήκε μέσα απ' το αυγό και η πεταλούδα μέσα από το κουκούλι, έτσι και ο Χριστός βγήκε ζωντανός μέσα από τον τάφο. Το ίδιο μια μέρα θα κάνει και με τα παιδιά του. Ο Απόστολος Ιωάννης γράφει: "Αγαπητοί μου, τώρα είμαστε παιδιά του Θεού. Τι πρόκειται να γίνουμε στο μέλλον, δεν έχει ακόμα φανερωθεί. Ξέρουμε όμως όταν ο Χριστός φανερωθεί στην Δευτέρα Παρουσία Του, Θα γίνουμε όμοιοι μ' αυτόν, γιατί θα Τον δούμε όπως πραγματικά είναι"

Το πασχαλινό αυγό του Τάσου

Ο Τάσος γεννήθηκε με νοητική και σωματική καθυστέρηση. Αν και δώδεκα χρονών, ήταν ακόμα στη δεύτερη τάξη. Η δασκάλα του, η κυρία Κατίνα, συχνά αγανακτούσε με την ιδιόρρυθμη συμπεριφορά του. Στριφογύριζε στο θρανίο διαρκώς, έβγαζε παράξενες κραυγές και διασπούσε την προσοχή των άλλων παιδιών. Τελικά αποφάσισε να καλέσει τους γονείς του και να τους πει το πρόβλημα που δημιουργούσε ο γιος τους μέσα στην τάξη.

Ο Τάσος, όπως αντιλαμβάνεστε, έχει πρόβλημα μάθησης. Δεν είναι ικανός να συμβαδίσει με τους συνομήλικούς του. Ούτε και το βρίσκω σωστό να τον έχουμε στην τάξη που τα αλλά παιδιά είναι κατά πέντε χρόνια μικρότερα απ' αυτόν. Σας συμβουλεύω να τον στείλετε σε ειδικό σχολείο καθυστερημένων παιδιών. Η μητέρα άρχισε να κλαίει, ενώ ο πατέρας προσπάθησε να εξηγήσει:


- Κυρία Κατίνα, στην περιοχή μας τέτοιο σχολείο δεν υπάρχει. Ο Τάσος θα γίνει πολύ χειρότερα, αν τον στείλουμε κάπου μακριά. Τον βλέπουμε πόσο πολύ προσπαθεί και του αρέσει το σχολείο.

Όταν η κυρία Κατίνα έμεινε μόνη, προσπα0ησε να δικαιολογηθεί. Θα ήθελε να δείξει συμπόνια και κατανόηση στους γονείς και στον Τάσο, όμως τι έφταιγαν τα αλλά παιδιά, που έπρεπε να προχωρήσουν. Αν και η ίδια προσπαθούσε πολύ, ο Τάσος δε διέθετε ικανότητες κι έτσι οι κόποι της θα ήταν μάταιοι. Ξαφνικά ένα αίσθημα ενοχής την κυρίεψε.

- Ω Θεέ μου, βοήθησέ με να τον αποδεχτώ όπως είναι και να τον βοηθήσω όσο μπορώ, προσευχήθηκε. Από τη μέρα εκείνη προσπάθησε να παραβλέψει τα στραβά που έκανε και να του δείξει αγάπη. Μια μέρα ο Τάσος σέρνοντας το χωλό του πόδι, πλησίασε την έδρα και μπροστά σ' όλη την τάξη φώναξε:

- Σ' αγαπώ, κυρία Κατίνα.

Τα παιδιά γέλασαν, μα η κυρία Κατίνα συγκινήθηκε απ' την ανταπόκριση του.

Ήρθε η άνοιξη και τα παιδιά ήταν έτοιμα για τις πασχαλινές διακοπές. Η κυρία Κατίνα τούς διηγήθηκε την ιστορία της ένδοξης Ανάστασης του Ιησού Χριστού, δίνοντας έμφαση στον άδειο τάφο και στην καινούρια ζωή. Στο τέλος, τους έδωσε από ένα πλαστικό αβγό και τους εξήγησε:

- Το κάθε παιδί να μου επιστρέψει το αβγό, αφού πρώτα βάλει μέσα κάτι που συμβολίζει την καινούρια ζωή.

Όλα τα παιδιά ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό, εκτός από τον Τάσο. Αυτός κοίταγε σκεφτικός τη δασκάλα, χωρίς ούτε να βγάλει τις συνηθισμένες του κραυγές. Η δασκάλα αναρωτιόταν αν ο Τάσος κατάλαβε την ιστορία της σταύρωσης και της ανάστασης του Ιησού Χριστού. Αν κατάλαβε, τι θα έκανε με το αβγό που του έδωσε;

- Θα πρέπει να τηλεφωνήσω στους γονείς του και να τους εξηγήσω, σκέφτηκε.

Στο σπίτι την περίμεναν πολλές δουλειές και φροντίδες και της διέφυγε εντελώς να τηλεφωνήσει. Την επομένη μέρα τα παιδιά τοποθέτησαν τα πολύχρωμα πλαστικά αβγά στο ψάθινο καλάθι, που είχε βάλει η δασκάλα στην έδρα.

Η κυρία Κατίνα άνοιξε το πρώτο αβγό. Μέσα ήταν ένα λουλούδι.

- Μάλιστα, το λουλούδι είναι σημάδι της άνοιξης και της καινούριας ζωής.

Ένα κοριτσάκι από το πρώτο θρανίο σήκωσε το χέρι.

- Το αβγό αυτό είναι δικό μου, φώναξε με καμάρι.

Το επόμενο αβγό είχε μέσα μια πεταλούδα. Η δασκάλα τη σήκωσε ψηλά και είπε:

- Όπως μάθαμε, η πεταλούδα γίνεται από μια κάμπια. Σίγουρα είναι ένα δείγμα καινούριας ζωής.

Ένα άλλο κοριτσάκι φώναξε:

- Το αβγό με την πεταλούδα είναι δικό μου.

Η δασκάλα άνοιξε με προσοχή το επόμενο. Ήταν άδειο.

- Σίγουρα το αβγό αυτό είναι του Τάσου. Ο φουκαράς δεν κατάλαβε κι εγώ αμέλησα να τηλεφωνήσω στους γονείς του, σκέφτηκε και για να μην ντροπιάσει τον Τάσο, το έβαλε στην άκρη κι άπλωσε το χέρι να πάρει ένα άλλο. Ο Τάσος φώναξε:

- Κυρία Κατίνα, δε θα πείτε τίποτα για το δικό μου αβγό;

Η δασκάλα ταραγμένη είπε:

- Τι να πω για το δικό σου αβγό, που είναι άδειο;

Ο Τάσος σηκώθηκε όρθιος.

- Ναι, αλλά και του Ιησού ο τάφος είναι αδειανός.

Η κυρία Κατίνα κατάπιε για να χαλαρώσει τον κόμπο που δημιουργήθηκε στο λαιμό της.

- Ξέρεις γιατί ο τάφος του Ιησού είναι αδειανός;

- Μάλιστα, κυρία. Τον Ιησού τον σκότωσαν και τον έβαλαν στον τάφο, αλλά ο Πατέρας Του ο Ουράνιος Τον ανάστησε.

Το κουδούνι χτύπησε και τα παιδιά βγήκαν έξω. Η κυρία Κατίνα άφησε τα καυτά της δάκρυα ελεύθερα να κυλήσουν και να λιώσουν τους πάγους που είχαν απομείνει μέσα της. Ναι, ο Τάσος είχε καταλάβει. Οι κόποι της δεν πήγαν χαμένοι.

Τρεις μήνες αργότερα ο Τάσος πέθανε. Όλοι οι συμμαθητές του ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν. 0 καθένας τους ακούμπησε πάνω στο φέρετρο από ένα άδειο πλαστικό αβγό.

Ακριβώς αυτό είναι, παιδιά μου, το ενθαρρυντικό μήνυμα που έφεραν οι άγγελοι που στέκονταν έξω από τον αδειανό τάφο του αναστημένου Χριστού: «Δεν είναι εδώ, γιατί, όπως το είπε, αναστήθηκε»
Θάλεια Γεωργουβέλα