Πέμπτη 29 Απριλίου 2010
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
Πες το δικό σου “BRING THEM BACK!”
Στο Βρετανικό Μουσείο φιλοξενούνται χιλιάδες κομμάτια ελληνικών αρχαιοτήτων. Η καμπάνια δε ζητάει την επιστροφή όλων αυτών. Ζητάμε την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα για να επανενωθεί το Μνημείο.
ΕΝΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ
ΟΝΟΜΑ:Αλί Μπουρχαν
ΗΛΙΚΙΑ:30
ΧΩΡΑ:Αλβανία
ΣΠΟΥΔΕΣ:Σχολή καλών τεχνών
ΤΟΠΟΣ ΔΙΑΜΟΝΗΣ:Ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη
Στην Αλβανία είναι πολύ δύσκολο να βρεις δουλεία και υπάρχει μεγάλη φτώχεια.
Είμαι μέλος μιας πολυτεκνης οικογενειας και ο μεγαλύτερος από τα αδερφια έτσι αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα γνωρίζοντας ότι τα πράγματα είναι καλύτερα.
Ήρθα με άλλους συμπατριώτες μου αλλά παράνομα. Στην αρχή πήγα Φλώρινα και εργάστηκα σε ένα χωριό κάνοντας αγροτικές δουλείες. Η στάβλοι και η παλιές αποθήκες ήταν το καταφύγιο μου τα βράδια σκεπτόμουν πως η σπουδές μου δεν έπρεπε να παν χαμένες. Έτσι αφού συγκέντρωσα τα χρήματα πήγα και έβγαλα τα απαραίτητα χαρτιά για να εμαι νόμιμος τώρα πλέον δουλεύω σε παιδικούς σταθμούς και παιδότοπους ζωγραφίζοντας κινούμενα σχεδία. Είναι μια δουλεία που μου αρέσει και που διώχνει το ταλέντο μου. Επίσης κατάφερα να πάρω και ένα αυτοκίνητο και να μένω σε ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα.
Ο Αλί έκανε καλά που ήρθε στην χωρά μας αφού η χωρά του δεν μπορούσε να του προσφέρει αυτά που ήθελε. Έχει αφοσιωθεί σε αυτό που αγαπαει και ελπίζει σε ένα καλύτερο κόσμο.
Νίκος Μπάσμας
ΗΛΙΚΙΑ:30
ΧΩΡΑ:Αλβανία
ΣΠΟΥΔΕΣ:Σχολή καλών τεχνών
ΤΟΠΟΣ ΔΙΑΜΟΝΗΣ:Ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη
Στην Αλβανία είναι πολύ δύσκολο να βρεις δουλεία και υπάρχει μεγάλη φτώχεια.
Είμαι μέλος μιας πολυτεκνης οικογενειας και ο μεγαλύτερος από τα αδερφια έτσι αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα γνωρίζοντας ότι τα πράγματα είναι καλύτερα.
Ήρθα με άλλους συμπατριώτες μου αλλά παράνομα. Στην αρχή πήγα Φλώρινα και εργάστηκα σε ένα χωριό κάνοντας αγροτικές δουλείες. Η στάβλοι και η παλιές αποθήκες ήταν το καταφύγιο μου τα βράδια σκεπτόμουν πως η σπουδές μου δεν έπρεπε να παν χαμένες. Έτσι αφού συγκέντρωσα τα χρήματα πήγα και έβγαλα τα απαραίτητα χαρτιά για να εμαι νόμιμος τώρα πλέον δουλεύω σε παιδικούς σταθμούς και παιδότοπους ζωγραφίζοντας κινούμενα σχεδία. Είναι μια δουλεία που μου αρέσει και που διώχνει το ταλέντο μου. Επίσης κατάφερα να πάρω και ένα αυτοκίνητο και να μένω σε ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα.
Ο Αλί έκανε καλά που ήρθε στην χωρά μας αφού η χωρά του δεν μπορούσε να του προσφέρει αυτά που ήθελε. Έχει αφοσιωθεί σε αυτό που αγαπαει και ελπίζει σε ένα καλύτερο κόσμο.
Νίκος Μπάσμας
Πέμπτη 22 Απριλίου 2010
Ναρκωτικά και νέοι
Τα ναρκωτικά είναι μία από τις βλαβερές συνήθειες (κάπνισμα ,αλκοόλ και ναρκωτικά) τα οποία όχι μόνο βλάπτουν τον οργανισμό μας, αλλά μπορούν και να μας σκοτώσουν . Και όλα αυτά ξέροντας ότι τα παίρνουμε εμείς οι ίδιοι ότι δηλαδή εμείς σκοτώνουμε την ίδια μας τη ζωή. Εμείς όμως ας συγκεντρωθούμε στα ναρκωτικά τα οποία είναι το θέμα που μας απασχολεί όλους μας.
Δυστυχώς κάποια παιδιά αρχίζουν να παίρνουν δόσεις από τα ναρκωτικά μόλις από 13 ετών . Κλέβουν ανθρώπους ,αυτοκίνητα, σπίτια για να έχουν λεφτά και να μπορέσουν να πάρουν όση περισσότερη δόση μπορούν .Οι πιο πολλοί που τα δοκιμάζουν λένε ‘’εντάξει , για μια φορά τι θα πάθω’’ και η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ‘’πολλά ‘’¨1.Γιατί μετά δεν θα μπορείς να σταματήσεις θέλεις και άλλο. 2. Γίνεσαι μέχρι και κλέφτης για να πάρεις τη δόση σου .3.Απομακρύνεσαι από όλους και από όλα επειδή σε δημιουργεί μια στεναχώρια , μετά από λίγες ώρες φρυκτό πονοκέφαλο και δεν θες να πας πουθενά ούτε να δεις κανένα.
Τα τελευταία περίπου 4 χρόνια έχουν γίνει οργανώσεις οι οποίες βοηθούν τους ναρκομανής να ξεπεράσουν αυτή την τρέλα (ας το πούμε). Τα αποτελέσματα κάποια είναι θετικά και κάποια αρνητικά . Οι γονείς τις περισσότερες φορές συνοδεύουν τα παιδιά τους για να ακούσουν συμβουλές από ειδικούς για να μπορέσουν και αυτή με τη θέση τους να τους βοηθήσουν . Επίσης στις οργανώσεις αυτές ανοίγουν και οι γονείς την καρδιά τους και λένε ‘’Πώς αφήσαμε το παιδί μας να πέσει στα ναρκωτικά ‘’ , ‘’ Πως μπορέσαμε να το αφήσουμε το παιδί μας έτσι ‘’.
Ελπίζω και ελπίζουμε όλοι με την πάροδο του χρόνου να σταματήσουν αυτοί οι νέοι και ενήλικες να παίρνουν ναρκωτικά .
Ναι στη ζωή όχι στον αργό θάνατο !!!!!!!
Ιωάννα Προβοπούλου
Τετάρτη 21 Απριλίου 2010
Συνέντευξη
Συνέντευξη με τον κ. Δημήτρη.
1. Πόσο ετών είστε και τι επάγγελμα κάνετε;
Είμαι 65 ετών και ασχολούμαι με την γεωργία. Καλλιεργώ φασόλια τα οποία και εμπορεύομαι. Εδώ, στην Καστοριά, το χώμα είναι καλό για φασόλια γι’ αυτό και οι περισσότεροι γεωργοί ασχολούνται με αυτά.
2. Είναι δύσκολο το επάγγελμά σας και τι διαφορές ή ομοιότητες έχει μα τα παλιά χρόνια;
Το επάγγελμα του γεωργού είναι πάντα δύσκολο. Δεν εξαρτάται μόνο από τη προσωπική μας δουλειά αλλά και από τις καιρικές συνθή-κες. Βέβαια, τώρα, με όλα τα νέα μηχανήματα που έχουν ανακαλυφθεί μπορώ να πω ότι τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Παλιότερα όλα γίνο-νταν με το χέρι : το σκάψιμο, το φύτεμα, το πότισμα, το μάζεμα. Γι’ αυ-τό και η κούραση ήταν μεγαλύτερη.
3. Τι συνηθίζετε να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας κ. Δημήτρη;
Από την Άνοιξη ως το Φθινόπωρο ο γεωργός δεν έχει καθόλου ε-λεύθερο χρόνο. Το Χειμώνα πηγαίνουμε κυνήγι και μετά στο καφενείο του χωριού όπου συζητάμε με τους φίλους.
4. Σας αρέσει η ζωή στο χωριό ή όχι;
Η ζωή στο χωριό μου αρέσει πολύ γι’ αυτό και εξακολουθώ να μένω εδώ. Αγαπώ πολύ τα βουνά μας, τα χωράφια, όλη τη γη μας. Τα παιδιά μας βέβαια έχουν φύγει στη πόλη γιατί εκεί είναι οι δουλειές τους κι εκεί μένουν. Αυτό είναι αρκετά θλιβερό, αν σκεφτεί κανείς ότι τα παλιά χρό-νια όλα τα χωριά ήταν γεμάτα από νέους ανθρώπους και όχι μόνο από ηλικιωμένους όπως τώρα.
5. Αν θα θέλατε να αλλάξετε κάτι τι θα ήταν αυτό;
Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει το ίδιο : να γυρίσουν οι νέοι στα χωριά, να γεμίσουν παιδιά τα σχολεία και φωνές οι άδειοι δρόμοι. Η ζωή δεν είναι μόνο στις πόλεις.
Τρύφωνας Αποστολάκος
1. Πόσο ετών είστε και τι επάγγελμα κάνετε;
Είμαι 65 ετών και ασχολούμαι με την γεωργία. Καλλιεργώ φασόλια τα οποία και εμπορεύομαι. Εδώ, στην Καστοριά, το χώμα είναι καλό για φασόλια γι’ αυτό και οι περισσότεροι γεωργοί ασχολούνται με αυτά.
2. Είναι δύσκολο το επάγγελμά σας και τι διαφορές ή ομοιότητες έχει μα τα παλιά χρόνια;
Το επάγγελμα του γεωργού είναι πάντα δύσκολο. Δεν εξαρτάται μόνο από τη προσωπική μας δουλειά αλλά και από τις καιρικές συνθή-κες. Βέβαια, τώρα, με όλα τα νέα μηχανήματα που έχουν ανακαλυφθεί μπορώ να πω ότι τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Παλιότερα όλα γίνο-νταν με το χέρι : το σκάψιμο, το φύτεμα, το πότισμα, το μάζεμα. Γι’ αυ-τό και η κούραση ήταν μεγαλύτερη.
3. Τι συνηθίζετε να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας κ. Δημήτρη;
Από την Άνοιξη ως το Φθινόπωρο ο γεωργός δεν έχει καθόλου ε-λεύθερο χρόνο. Το Χειμώνα πηγαίνουμε κυνήγι και μετά στο καφενείο του χωριού όπου συζητάμε με τους φίλους.
4. Σας αρέσει η ζωή στο χωριό ή όχι;
Η ζωή στο χωριό μου αρέσει πολύ γι’ αυτό και εξακολουθώ να μένω εδώ. Αγαπώ πολύ τα βουνά μας, τα χωράφια, όλη τη γη μας. Τα παιδιά μας βέβαια έχουν φύγει στη πόλη γιατί εκεί είναι οι δουλειές τους κι εκεί μένουν. Αυτό είναι αρκετά θλιβερό, αν σκεφτεί κανείς ότι τα παλιά χρό-νια όλα τα χωριά ήταν γεμάτα από νέους ανθρώπους και όχι μόνο από ηλικιωμένους όπως τώρα.
5. Αν θα θέλατε να αλλάξετε κάτι τι θα ήταν αυτό;
Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει το ίδιο : να γυρίσουν οι νέοι στα χωριά, να γεμίσουν παιδιά τα σχολεία και φωνές οι άδειοι δρόμοι. Η ζωή δεν είναι μόνο στις πόλεις.
Τρύφωνας Αποστολάκος
Σάββατο 17 Απριλίου 2010
Ουσιαστική συμμετοχή στο χρόνο
Ακόμα Πέντε λεπτά !
Οι άνθρωποι περνούν ένα τεράστιο μέρος της ζωής τους μέσα σε τρία ρήματα
<< έχω >>,<< θέλω >>,<< κάνω >>. Ξεχνούν ότι το << είμαι >> είναι η πηγή της ίδιας της ζωής.
Δεν έχει σημασία η ποσότητα του χρόνου που περνούμε με τους αγαπημένους μας. Αυτό που μετράει, είναι η συμμετοχή μας σ΄ αυτόν. Η δική μας ουσιαστική συμμετοχή, διασφαλίζει την ποιότητα στον χρόνο αυτόν.
Μια φορά και ένα καιρό, σε κάποιο πάρκο, μια γυναίκα κάθισε δίπλα σ΄ έναν άνδρα, στο παγκάκι σε μια παιδική χαρά. << Αυτός εκεί πέρα είναι ο γιος μου >>, είπε, δείχνοντας ένα μικρό αγόρι που φορούσε μια κόκκινη μπλούζα και έκανε τσουλήθρα.
<< Πολύ όμορφο αγόρι>>, είπε ο άνδρας. << Αυτός εκεί με τη μπλε μπλούζα στην κούνια, είναι ο δικός μου γιος >>. Και μετά κοιτάζοντας το ρολόι του , φώναξε το γιο του. Τι λες, μικρέ, πάμε να φύγουμε; >>
Το παιδάκι τον παρακάλεσε: << Σε παρακαλώ, μπαμπά, άλλα πέντε λεπτά. Μόνο πέντε λεπτά>>. Ο άνδρας έγνεψε καταφατικά και το αγοράκι συνέχυσε να χαίρετε το παιχνίδι του. Τα λεπτά πέρασαν και ο πατέρας σηκώθηκε και ξαναφώναξε στον γιο του: << Ώρα να πηγαίνουμε >>.
Ξανά το παιδάκι παρακάλεσε: << Πέντε λεπτά ακόμα, μπαμπά. Μόνο πέντε λεπτά >>. Ο άνδρας χαμογέλασε και είπε: << Εντάξει >>.
<< Μα σίγουρα είστε ένας υπομονετικός πατέρας>>, παρατήρησε η γυναίκα.
Ο άνδρας χαμογέλασε και έπειτα είπε: << Τον μεγαλύτερο γιο μου τον σκότωσε ένας μεθυσμένος οδηγός πέρυσι, ενώ έκανε βόλτα με το ποδήλατο το του εδώ γύρω. Ποτέ δεν είχα περάσει πολύ χρόνο με τον μεγαλύτερο και τώρα θα έδινα τα πάντα για να ήμουν μόνο πέντε λεπτά μαζί του. Έχω πάρει όρκο να μην ξανά κάνω το ίδιο λάθος. Αυτός νομίζει ότι έχει μόνο πέντε λεπτά για να κάνει κούνια, ενώ εγώ έχω ακόμα πέντε λεπτά να τον βλέπω να παίζει >>.
Φίλοι μου, η γλώσσα του παιδιού είναι το παιχνίδι. Μόνο τα παιδία μας διψούν για τα << δώρα >>μας. Αλλά αυτά τα < δώρα >> δεν είναι τα πλαστικά, ηλεκτρονικά η τα ξύλινα παιχνίδια και οι κούνιες.
Το καλύτερο δώρο που ένας γονιός μπορεί να χαρίσει στα παιδία του, είναι η ποιότητα του χρόνου που του αφιερώνει. Είναι η αμέριστη προσοχή του για όση ώρα είναι μαζί. Είναι η απόλυτη συμμετοχή του στη ροη της επικοινωνίας μεταξύ τους. Όλα αυτά, δίνουν την αληθινή ποιότητα στον χρόνο με τα παιδία μας.
Η ποιότητα. Έστω, κι αν πρόκειται για ένα πεντάλεπτο.
Οι άνθρωποι περνούν ένα τεράστιο μέρος της ζωής τους μέσα σε τρία ρήματα
<< έχω >>,<< θέλω >>,<< κάνω >>. Ξεχνούν ότι το << είμαι >> είναι η πηγή της ίδιας της ζωής.
Δεν έχει σημασία η ποσότητα του χρόνου που περνούμε με τους αγαπημένους μας. Αυτό που μετράει, είναι η συμμετοχή μας σ΄ αυτόν. Η δική μας ουσιαστική συμμετοχή, διασφαλίζει την ποιότητα στον χρόνο αυτόν.
Μια φορά και ένα καιρό, σε κάποιο πάρκο, μια γυναίκα κάθισε δίπλα σ΄ έναν άνδρα, στο παγκάκι σε μια παιδική χαρά. << Αυτός εκεί πέρα είναι ο γιος μου >>, είπε, δείχνοντας ένα μικρό αγόρι που φορούσε μια κόκκινη μπλούζα και έκανε τσουλήθρα.
<< Πολύ όμορφο αγόρι>>, είπε ο άνδρας. << Αυτός εκεί με τη μπλε μπλούζα στην κούνια, είναι ο δικός μου γιος >>. Και μετά κοιτάζοντας το ρολόι του , φώναξε το γιο του. Τι λες, μικρέ, πάμε να φύγουμε; >>
Το παιδάκι τον παρακάλεσε: << Σε παρακαλώ, μπαμπά, άλλα πέντε λεπτά. Μόνο πέντε λεπτά>>. Ο άνδρας έγνεψε καταφατικά και το αγοράκι συνέχυσε να χαίρετε το παιχνίδι του. Τα λεπτά πέρασαν και ο πατέρας σηκώθηκε και ξαναφώναξε στον γιο του: << Ώρα να πηγαίνουμε >>.
Ξανά το παιδάκι παρακάλεσε: << Πέντε λεπτά ακόμα, μπαμπά. Μόνο πέντε λεπτά >>. Ο άνδρας χαμογέλασε και είπε: << Εντάξει >>.
<< Μα σίγουρα είστε ένας υπομονετικός πατέρας>>, παρατήρησε η γυναίκα.
Ο άνδρας χαμογέλασε και έπειτα είπε: << Τον μεγαλύτερο γιο μου τον σκότωσε ένας μεθυσμένος οδηγός πέρυσι, ενώ έκανε βόλτα με το ποδήλατο το του εδώ γύρω. Ποτέ δεν είχα περάσει πολύ χρόνο με τον μεγαλύτερο και τώρα θα έδινα τα πάντα για να ήμουν μόνο πέντε λεπτά μαζί του. Έχω πάρει όρκο να μην ξανά κάνω το ίδιο λάθος. Αυτός νομίζει ότι έχει μόνο πέντε λεπτά για να κάνει κούνια, ενώ εγώ έχω ακόμα πέντε λεπτά να τον βλέπω να παίζει >>.
Φίλοι μου, η γλώσσα του παιδιού είναι το παιχνίδι. Μόνο τα παιδία μας διψούν για τα << δώρα >>μας. Αλλά αυτά τα < δώρα >> δεν είναι τα πλαστικά, ηλεκτρονικά η τα ξύλινα παιχνίδια και οι κούνιες.
Το καλύτερο δώρο που ένας γονιός μπορεί να χαρίσει στα παιδία του, είναι η ποιότητα του χρόνου που του αφιερώνει. Είναι η αμέριστη προσοχή του για όση ώρα είναι μαζί. Είναι η απόλυτη συμμετοχή του στη ροη της επικοινωνίας μεταξύ τους. Όλα αυτά, δίνουν την αληθινή ποιότητα στον χρόνο με τα παιδία μας.
Η ποιότητα. Έστω, κι αν πρόκειται για ένα πεντάλεπτο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)