Σας ευχόμαστε:
Υγεία, Αγάπη, Ευτυχία, Όνειρα, Χαμόγελα, Δημιουργικότητα, Επιτυχίες…  για τα φετινά Χριστούγεννα και τη νέα Χρονιά που πλησιάζει. Καλά Χριστούγεννα και καλή Πρωτοχρονιά!

Γεωμετρία - Κατασκευή Χριστουγεννιάτικου Δένδρου

Για μαθητές της ΣΤ τάξης

Σε ένα πρόχειρο λευκό χαρτί με τη βοήθεια του μοιρογνωμονίου ζωγραφίζουμε μια γωνία χΟψ 70ο και στις πλευρές της παίρνουμε τα ευθύγραμμα τμήματα ΟΑ και ΟΒ ίσα με 7 εκατοστά. Ενώνουμε τα σημεία Α, Β και κόβουμε με το ψαλίδι το τρίγωνο ΟΑΒ. 
Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία, παίρνοντας αυτή τη φορά πάνω στις πλευρές της γωνίας ευθύγραμμα τμήματα 9 εκατοστών.
Τέλος, κατασκευάζουμε μια τρίτη γωνία, επίσης 70ο, και στις πλευρές της παίρνουμε ευθύγραμμα τμήματα 12 εκατοστών, για να δημιουργήσουμε το τρίτο τρίγωνο.
Παίρνουμε τα τρία ισοσκελή τρίγωνα και τοποθετούμε το ένα πάνω στο άλλο έτσι, ώστε οι βάσεις τους να είναι μεταξύ τους παράλληλες και το συνολικό ύψος του σχήματος που δημιουργείται να είναι 15 εκατοστά. Κολλάμε μεταξύ τους τα τρίγωνα και έχουμε έτοιμο το σχήμα που θα χρειαστούμε για την κατασκευή μας.
Το σχήμα αυτό αποτελεί το «μοντέλο» το οποίο θα ζωγραφίσουμε στο χαρτόνι, για να το κόψουμε στη συνέχεια και να κατασκευάσουμε το στολίδι μας.
Δύο τέτοια ίδια σχήματα από χαρτόνι ενώνονται μεταξύ τους με μια εγκοπή που θα κάνουμε κατά μήκος του κεντρικού τους άξονα. Το πρώτο θα κοπεί από την κορυφή ως το μέσον του κεντρικού άξονα, ενώ το δεύτερο από το μέσον ως τη βάση και θα τοποθετηθούν κάθετα το ένα μέσα στην εγκοπή του άλλου, ώστε να σχηματιστούν ορθές γωνίες.
:)

Μουσείο Κέρινων ομοιωμάτων

“ Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.” 

Το ταξίδι για την Ιθάκη της δημιουργίας του κέρινου ομοιώματος του μεγάλου οικουμενικού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη έφτασε στο τέλος του.

‘Έπειτα από μήνες δουλειάς, μελέτης και δημιουργίας το έργο ολοκληρώθηκε και πήρε την θέση του στο μουσείο.

Μουσείο Κέρινων ομοιωμάτων Θεόδωρου Κοκκινίδη.

Κηπιά Ελευθερούπολης Καβάλας.

H εκπαιδευτική αξία της αποτυχίας

Πριν χρόνια, ένας φίλος μου είχε διηγηθεί μια ιστορία. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή, είναι όμως σίγουρα εξόχως διδακτική:

Η Χριστίνα Ωνάση αγαπούσε λέει πολύ την κόκα-

κόλα! Κάθε χρόνο, επισκεπτόταν τον Σκορπιό για λίγες μέρες και κατέβαινε για jogging, στην παραλία. Ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές λοιπόν ήθελε να πίνει το αγαπημένο της ποτό – για αυτό και ζήτησε από τους ανθρώπους της να βάζουν σε κάποιο σημείο της διαδρομής ένα τραπεζάκι, με 2-3 κουτάκια αναψυκτικού.

Την επόμενη κιόλας μέρα, η εταιρεία Κόκα-Κόλα εγκατέστησε στον παραλιακό δρόμο του νησιού από ένα επαγγελματικό ψυγείο, γεμάτο με αναψυκτικά, σε κάθε 100 μέτρα!

Ακούγοντας την πιο πάνω ιστορία, καταλαβαίνει κάποιος γιατί η Χριστίνα Ωνάση έζησε μέσα στην κατάθλιψη και οδηγήθηκε στην αυτοκτονία: πρώτον, γιατί είχε συνηθίσει να υλοποιείται, πολύ εύκολα και χωρίς κόπο, η οποιαδήποτε επιθυμία της, μικρή ή μεγάλη. Τι να ονειρευτείς μετά – και τι να σε κινητοποιήσει να προχωρήσεις;

Δεύτερον, διότι όταν η ζωή που σου προσφέρεται είναι γεμάτη με εύκολες, αβίαστες επιτυχίες και κατακτήσεις, σε όλα, η κάθε μικρή καθημερινή αποτυχία είναι ικανή να σε κάνει να νιώσεις άχρηστος και πελαγωμένος. Δεν ξέρεις πώς να την διαχειριστείς, δεν έχεις μάθει να επιβιώνεις αυτοδύναμα – και στο τέλος, απλώς διαλύεσαι.

Δείτε τώρα πως, το πιο πάνω παράδειγμα έχει εφαρμογή στην καθημερινότητα μας: σκεφτείτε μια σκηνή π.χ. όπου δύο μικρά παιδιά, άγνωστα μεταξύ τους, συναντώνται σε μια παιδική χαρά και παίζουν, στο σκάμμα με την άμμο. Κάποια στιγμή, διεκδικώντας το ίδιο κουβαδάκι, μπαίνουν σε διαδικασία έντασης που οδηγεί σε σωματική επαφή μεταξύ τους, σπρωξίματα και κλάματα.

Και τι κάνουν οι γονείς εκείνη την στιγμή; Σηκώνονται αγχωμένοι από το παγκάκι που κάθονται, τρέχουν στα παιδιά τους και προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα παρεμβαίνοντας, συνήθως με κάποιον από τους παρακάτω τρόπους:

• μαλώνοντας το παιδί τους με φράσεις τύπου «άσε κάτω το κουβαδάκι, το θέλει το άλλο παιδάκι να παίξει»

• λέγοντας έντονα και με ύφος τα-λέω-στη-νύφη-για-να-τα-ακούσει-η-πεθερά, κάτι του τύπου «μπορείτε να παίξετε και οι δύο μαζί ήρεμα, χωρίς να μαλώνετε». Αυτού του είδους η παρέμβαση πολλές φορές οδηγεί τελικά σε προστριβή μεταξύ των γονέων!

• παίρνοντας το παιδί τους μακριά από το σκάμμα και παρηγορώντας το, με γλυκόλογα και αγκαλιές.

Σε κάθε περίπτωση (εκτός και αν η ένταση μεταξύ των παιδιών απειλεί σοβαρά την σωματική τους ακεραιότητα), η γονική παρέμβαση είναι λάθος!

Το γεγονός ότι τα δύο παιδιά μπαίνουν σε διαδικασία διεκδίκησης του ίδιου πράγματος, τους δίνει μοναδική ευκαιρία να αρχίσουν να μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται το συναίσθημα και την ανικανοποίητη επιθυμία τους.

Και η ζωή μας, καθημερινά, είναι γεμάτη από καταστάσεις που δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε αυτό που θέλουμε, γεμάτη από στιγμές που μας χαρίζουν άσχημα συναισθήματα: απογοήτευση, απόρριψη, θυμό, πίκρα.

Η δυνατότητα μας να διαχειριστούμε ακριβώς αυτές τις στιγμές, είναι αυτή που στο τέλος της ημέρας διαχωρίζει τον ευτυχισμένο άνθρωπο από τον δυστυχισμένο, τον χαρούμενο και ικανοποιημένο από τον μόνιμα θυμωμένο και βλοσυρό.

Η μόνη παρέμβαση λοιπόν που χρειάζεται η πιο πάνω κατάσταση, είναι η ήρεμη και νηφάλια εξήγηση προς το παιδί ότι, κάθε δικό του πρόβλημα, πρέπει το ίδιο το παιδί να βρει τρόπο να το αντιμετωπίσει.

Πως; αναπτύσσοντας την δική του κρίση, μαθαίνοντας να ζει χωρίς να δέχεται ή να κάνει παρεμβάσεις στην ατομική ελευθερία την δική του και των γύρω, αποδεχόμενο την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα καθενός, ανακαλύπτοντας κάθε στιγμή τις δικές του εναλλακτικές λύσεις ώστε να είναι καλά και να συνεργάζεται εποικοδομητικά, μέσα στο σύνολο.

Αυτά, δεν επιτυγχάνονται φυσικά με εντολές, με αφορισμούς ή όταν οι γονείς λύνουν οι ίδιοι τα προβλήματα. Επιτυγχάνονται μέσα από πολλή συζήτηση, ακούγοντας προσεκτικά το παιδί και ενθαρρύνοντας το να εκφράσει με ειλικρίνεια τους φόβους και τις ανησυχίες του. Και φυσικά, δίνοντας του (στην πράξη) κάθε δυνατότητα να πάρει από νωρίς τα δικά του ρίσκα, να αποφασίζει μόνο του για ότι το αφορά και να μάθει να δέχεται τις συνέπειες των πράξεων του.

Γνωρίζοντας ότι, για όλα αυτά, έχει την αμέριστη εμπιστοσύνη των γονέων του και το δικαίωμα-προτροπή να κάνει πολλά λάθη, από πολύ μικρή ηλικία….

Και αν δεν με πιστεύετε εμένα, πιστέψτε τουλάχιστο τον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι: «Bλέπετε, μονάχα ή ήττα προκαλεί την σκέψη, την αναθεώρηση και την περισυλλογή. Με την ήττα μόνο ξαναγεννιόμαστε…»

Γράφει ο Γιάννης Κ. Γιαννούδης 

Το ήθος των γονιών χτίζει το χαρακτήρα των παιδιών

Είναι μεγάλο πλεονέκτημα για τα παιδιά αν οι γονείς τους έχουν ξεκαθαρισμένη στάση ζωής. Αν έχουν, δηλαδή, ήθος, με το οποίο κρίνουν τα γεγονότα.
Το ήθος ενεργεί σαν οικοδομικό υλικό στο χαρακτήρα του παιδιού. Όσο πιο ξεκάθαρες και γεμάτες αποδοχή είναι οι αντιλήψεις σας για τον κόσμο, τόσο πιο σταθερά θα εδραιώνεται αυτή η ηθική στάση και τόσο πιο εύκολο θα είναι για τα παιδιά σας να προσαρμοστούν στους κοινωνικούς κανόνες.

Η στάση σας απέναντι στα προβλήματα της ζωής αποκαλύπτεται από τις συζητήσεις σας. Αυτά που ακούνε τα παιδιά στο σπίτι έχουν μεγάλη σημασία για την ανάπτυξή τους. Πρέπει να είστε προσεκτικοί μ’ αυτά που λέτε μπροστά στο παιδί σας, και ποτέ μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη τον. Καταλαβαίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα εσείς νομίζετε. Μπορεί να μη γνωρίζει ακόμα κάποιες λέξεις, αλλά κι απ’ την πολύ μικρή του ηλικία είναι ικανό να “πιάσει” το νόημα μιας συζήτησης ανάμεσα στους ενήλικους. Και, προσοχή:

Οι αισιόδοξες απόψεις -δικές σας ή του περιβάλλοντος σας- δεν είναι δυνατό να παρακινήσουν το παιδί στη χαρά της ζωής και τη δημιουργικότητα. Οι συνεχείς επικρίσεις σας για την κατάπτωση του ανθρώπου και τη διαφθορά του κόσμου δεν μπορούν να παρακινήσουν τα παιδιά, ώστε να γίνουν χρήσιμα μέλη της κοινωνίας.

Θα πρέπει να δείξετε στο παιδί την ομορφιά της ζωής και την αξία της Τέχνης. Το παιδί πρέπει να διδαχτεί να θαυμάζει τη Φύση και τη χαρά της γνώσης και του προβληματισμού. Θ’ αρχίσει να νιώθει ένα πρώιμο ενδιαφέρον γι’ αυτά τα πράγματα, αν εσείς του μιλάτε σχετικά την ώρα του φαγητού στο τραπέζι ή βγαίνοντας περίπατο μαζί του. Η ίδια η ατμόσφαιρα του σπιτιού, εκτός από τις ειδικές σχολικές ανάγκες, παίζει καθοδηγητικό ρόλο στη διανοητική, πνευματική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Ασκεί μια ζωντανή επίδραση πάνω στο χαρακτήρα του, στη νοοτροπία και στο ταμπεραμέντο του. Πολλή και κοπιαστική εργασία θα εξοικονομηθεί από την κατοπινή του εκπαίδευση, αν η ανατροφή του είναι ήρεμη και δημιουργική από τον πρώτο καιρό της κοινωνικής του ζωής μέσα στην οικογένεια.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ήρεμη οικογενειακή ατμόσφαιρα είναι δύσκολο να βρεθεί στην εποχή μας, μια εποχή ανασφάλειας, αβεβαιότητας και έντονου ανταγωνισμού. Οι γονείς, ωστόσο, μπορούν να φυλαχτούν απ’ τον πειρασμό και να μη ρίξουν το σφάλμα -για την έλλειψη αρμονίας- στις συνθήκες της ζωής τους, στους παππούδες, στα πεθερικά ή ο ένας στον άλλο. Αν γίνει αυτό, η ατμόσφαιρα στο σπίτι θα βαρύνει ακόμα πιο πολύ. Και θα φέρει κι άλλες συγκρούσεις. Μπορείτε να βελτιώσετε (ίσως και να αλλάξετε) τις συνθήκες αλλάζοντας τη δική σας συμπεριφορά, και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να βελτιώσετε τη συμβολή σας στην αλλαγή αυτής της κατάστασης. Οι οικονομικές δυσκολίες, τα ελαττώματα του χαρακτήρα, η ασυμφωνία των γονιών, ο στενός χώρος στην κατοικία, οι ανεπιθύμητοι γείτονες ή συγγενείς, οι αρρώστιες - δηλαδή, η κάθε ανωμαλία στο οικογενειακό καθεστώς, η κάθε διατάραξη της γαλήνης- όλα αυτά απαιτούν ακόμη μεγαλύτερη προσοχή στον τρόπο που χρησιμοποιούμε για να τα αντιμετωπίσουμε. Η αγανάκτηση και η αποθάρρυνση, ένας καυγάς -ανεξάρτητα πόσο δικαιολογημένα ή κατανοητά είναι όλα αυτά- μπορούν να προσθέσουν νέες δυσκολίες στην, ήδη, δύσκολη κατάσταση, και να βλάψουν την ανάπτυξη του παιδιού, πολύ περισσότερο από τα ίδια δυσάρεστα γεγονότα ή καταστάσεις.

Πηγή: iPaideia

The Olive Tree Will Always Be Here

10 πράγματα που τα παιδιά μας δεν θα ξεχάσουν ποτέ από μας

Η παιδική ηλικία είναι γεμάτη από εκατομμύρια γλυκές αναμνήσεις περιβαλλόμενη από οικογένεια, φίλους και ανθρώπους που είχαν κατανοήσει τι είναι η αγάπη.

Είναι απίστευτο το ότι τα περισσότερα πράγματα που θυμάμαι απο την παιδική μου ηλικία με κάνουν να είμαι χαρούμενη και χαμογελαστή, παρόλο που είχαμε πολύ λίγα χρήματα, πολλά άδεια στομάχια και πολλούς λόγους για να προσευχόμαστε για βοήθεια. Είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία όχι για τα πράγματα που είχαμε μα επειδή είχαμε ο ένας τον άλλον!

1. Διαβάστε τους

«Oι σελίδες ενός βιβλίου, είναι ένα υπέροχο μέρος για να βρίσκεσαι»: Είναι υπέροχο να διαβάζεις με ένα παιδί, αλλά είναι μαγικό να διαβάζεις σε ένα παιδί! Τα βιβλία δημιουργούν έναν κόσμο που οποισδήποτε τα διαβάζει γίνεται κομμάτι του. Χωρίς να έχει σημασία η ηλικία του παιδιού, διάβασέ του, διάβασέ της, διάβασε μαζί τους! Ας δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά μας να μεγαλώσουν λέγοντας: «Οι γονείς μου, μου διάβαζαν πάντα»!

2. Ακούστε τα

«Ακούστε προσεκτικά οτιδήποτε θέλουν να σας πουν τα παιδιά σας. Αν δεν ακούσετε τα ασήμαντα πράγματα τώρα που είναι μικρά, δε θα σας πουν τα σημαντικά πράγματα όταν είναι μεγάλα, γιατί για τα παιδιά, όλα όσα είχαν να σας πουν ήταν σημαντικά».: Στον πολυάσχολο και τρελό μας κόσμο, είναι πολύ εύκολο να πεις «περίμενε ένα λεπτό»!

Στην πραγματικότητα δεν είναι ποτέ μόνο -ένα λεπτό. Μερικές φορές το λεπτό της αναμονής κρατάει τόσο πολύ που δεν τελειώνει ποτέ. Μερικές φορές όταν είμαστε επιτέλους έτοιμοι να ακούσουμε τα παιδιά μας, εκείνα δε θυμούνται τί ήθελαν να μας πουν! Έχω προσέξει ότι τα παιδιά τις περισσότερες φορές δε θέλουν να μοιραστούν μια σκέψη τους μαζί μας, αλλά μια στιγμή μαζί μας.

Για τα παιδιά αυτό που έχουν να πουν δεν ειναι τόσο σημαντικό όσο είναι σημαντικό το να τα κάνετε προτεραιότητα. Το κλειδί για να ακούσετε είναι να σταματάτε! Αντί να πούμε στα παιδιά μας «περίμενε ένα λεπτό» μπορούμε να πούμε σε οτιδήποτε κάνουμε εμείς «περίμενε ένα λεπτό».

Η τηλεόραση δε θα πληγωθεί, ο υπολογιστής δε θα ξεχάσει και δεν θα του λείψεις του facebook ούτε εσύ ούτε εγώ… όμως τα παιδιά μας και θα πληγωθούν και θα ξεχάσουν και θα τους λείψουμε! Ας κάνουμε αυτό το δώρο στα παιδιά μας! Ας τα αφήσουμε να μεγαλώσουν μιλώντας μας! «Οι γονείς μου πάντα άκουγαν ότι ήθελα να τους πω».

3. Αγκαλιάστε τα

«Oι αγκαλιές εφευρέθηκαν για να γνωρίζουν οι άνθρωποι ότι τους αγαπάς χωρίς να χρειάζεται να το πεις».: Το θέμα είναι πως δεν έχει σημασία το πόσο μικροί ή μεγάλοι είμαστε.

Μερικές φορές όλοι χρειαζόμαστε μία αγκαλιά! Κάθε παιδί είναι διαφορετικό, για μερικά απο αυτά μια μεγάλη αγκαλιά είναι καλοδεχούμενη για κάποια άλλα μια μικρή αγκαλιά ειναι αρκετή. Το σημαντικό είναι να μην χάνουμε τις στιγμές που η στοργή είναι απαραίτητη. Τώρα που τα παιδιά μου πλησιάζουν την εφηβεία, προσφέρω αγκαλιές με διαφορετική μέθοδο.

Αντί να ρωτήσω -χρειάζεσαι μια αγκαλιά; Λέω χρειάζομαι μια αγκαλιά! Οι αγκαλιές είναι ένα σύμβολο όχι μόνο αγάπης αλλά ασφάλειας χαράς και προστασίας. Ας δώσουμε στα παιδιά μας το δώρο να μεγαλώσουν λέγοντας: «Οι γονείς μου πάντα ήξεραν πότε χρειαζόμουν μία αγκαλιά»!

4. Να έχετε οικογενειακές παραδόσεις

«Μερικές φορές τα πιο συνηθισμένα πράγματα, μπορεί να γίνουν εντελώς ξεχωριστά, κάνοντάς τα με τους κατάλληλους ανθρώπους». Μια απο τις δικές μας αγαπημένες οικογενειακές παραδόσεις είναι η νύχτα κινηματογράφου. Τις περισσότερες φορές είναι την Παρασκευή.

Φτιάχνουμε ποπκορν δεν τρώμε τίποτα υγιεινό και κοιτάζουμε την ταινία όλοι μαζί σαν οικογένεια! Είναι περισσότερο απο μία ταινία στην πραγματικότητα. Είναι η στιγμή που χτίζεται μια παράδοση, είναι η στιγμή που γελάμε, που μοιραζόμαστε το ίδιο κρεβάτι την ίδια κουβέρτα.

Γινόμαστε η οικογένεια που για δύο ώρες δε μοιραζόμαστε μόνο τον ίδιο χώρο αλλά δημιουργούμε και τις ίδιες αναμνήσεις! Ας δώσουμε στα παιδιά μας το δώρο να μεγαλώσουν λέγοντας: «Στην οικογένεια μου κάναμε αυτό και εκείνο και το άλλο…»

5. Να τρώτε μαζί

«Το να κάθομαι δίπλα σου κάνοντας απολύτως τίποτα, είναι απολύτως τα πάντα για εμένα»: Αυτό είναι κάτι που το κρατάω σαν θησαυρό απο την ζωή μου στο σπίτι. Δε θυμάμαι ούτε μία φορά που δεν έφαγα βραδινό με τους γονείς μου. Ακόμα και πιό μετά που ήταν μόνη της η μαμά μου, δε θυμάμαι ένα βράδυ που να μην φάγαμε μαζί!

Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα κανένα παιδί που δεν τρώει με την οικογένειά του. Δεν είχα κατανοήσει το πόσο μεγάλη ευλογία ήταν αυτό μέχρι που μετακόμισα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο χρόνος εκεί τρέχει. Το να μαγειρεύεις είναι πολυτέλεια σε πολλούς απο εμάς εξαιτίας της έλλειψης χρόνου.

Το να καθόμαστε γύρω απο το ίδιο τραπέζι μερικές φορές είναι μια τεράστια πρόκληση λόγω του ότι είμαστε πολυάσχολοι με διαφορετικά πράγματα. Όσο το σκέφτομαι δεν έχει σημασία αν τα παιδιά μας τρώνε σάντουιτς ή δημητριακά με γάλα ή κάποια νόστιμη σπιτική συνταγή! Το καλύτερο δώρο που μπορεί να έχει ένα παιδί είναι η ανάμνηση του ότι τρώμε όλοι μαζί.

Για άλλους μπορεί να είναι το πρωινό, για άλλους το μεσημεριανό ή το βραδινό. Είναι η τέλεια στιγμή για να μιλήσουμε να σχεδιάσουμε να ξεκουραστούμε να φάμε και να καθαρίσουμε όλοι μαζί. Ας δώσουμε στα παιδιά μας το δώρο να μεγαλώσουν λέγοντας: «Στην οικογένειά μας τρώγαμε όλοι μαζί!»

6. Να είναι το αγαπημένο σας

«Είσαι ευγενικό, είσαι έξυπνο, είσαι σημαντικό». Πάντα ήξερα πως ήμουν της μαμάς μου το αγαπημένο 10χρονο, 15χρονο και τώρα πιά 37χρονο παιδί. Δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε τον αγαπημένο μας γιό ή την αγαπημένη μας κόρη μεταξύ των παιδιών μας, αλλά μπορώ να σας πω ότι έχω ένα αγαπημένο 9χρονο αγόρι και είμαι περήφανη να τον φωνάζω γιό μου.

Έχω μία αγαπημένη 12χρονη, μια αγαπημένη 10χρονη και μια αγαπημένη τετράχρονη κόρη και είναι τιμή μου να τις φωνάζω κόρες μου. Πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό για κάθε παιδί να νιώθει ιδιαίτερο με κάθε ξεχωριστό τρόπο. Ας δώσουμε στα παιδιά μας το δώρο να μεγαλώσουν λέγοντας: «Στην οικογένειά μας ήμασταν τα αγαπημένα των γονιών μας!»

7. Γιορτάστε

«Το ότι δε μοιάζεις με τα άλλα χρώματα στο κουτί, δε σημαίνει πως δε μπορείς να ζωγραφίσεις τις ομορφότερες εικόνες! Μην παραιτηθείς ποτέ! Εισαι απλά υπέροχος».: Κάθε παιδί είναι διαφορετικό.

Τα επιτεύγματά τους είναι διαφορετικά. Κάποια απο αυτά στην ηλικία των 6 μπορεί να διαβάζουν καλύτερα απο κάποια στην ηλικία των 9 χρόνων. Μερικά απο αυτά θα είναι τέλεια στα σπόρ ενω κάποια άλλα θα έχουν αλλεργία στην μπάλα! Μερικά απο τα παιδιά θα είναι εξαιρετικοί μαθητές ενώ άλλα θα θέλουν ενισχυτική διδασκαλία.

Όπως και να’χει κάθε παιδί έχει μια διαφορετική ικανότητα αλλά ΚΑΘΕ παιδί χρειάζεται να νιώθει επιτυχημένο. Δεν έχει σημασία το κατόρθωμά του! Ο πανηγυρισμός πρέπει να είναι ίσος. Ας δώσουμε στα παιδιά μας το δώρο να μεγαλώσουν λέγοντας:

«Οι γονείς μου πίστευαν σε εμένα ήταν οι μεγαλύτεροι θαυμαστές μου. Πάντα μου έλεγαν πόσο περήφανοι ήταν για εμένα!»

8. Παίξτε

«Δεν σταματάς να παίζεις επειδή γερνάς, γερνάς επειδή σταματάς να παίζεις».: Τα παιδιά έχουν απο τη φύση τους παιχνιδιάρικες ψυχές! Παρέχοντας ένα περιβάλλον όπου η οικογένεια παίζει και διασκεδάζει μαζί, δεν είναι απλά πιθανό να συμβαίνει. Για εμάς πρέπει να συμβαίνει.

Βρείτε κάτι που η οικογένειά σας θα απολαύσει Επιτραπέζια παιχνίδια, πεζοπορία, camping, αθλήματα, ποδηλασία, διάβασμα, ταινίες… οποιαδήποτε δραστηριότητα που μπορεί να παρέχει μια ποιοτική και διασκεδαστική οικογενειακή στιγμή, η οποία θα γίνει μια ανάμνηση και δε θα ξεχαστεί ποτέ απο τα παιδιά μας! Ας δώσουμε στα παιδιά μας το δώρο να μεγαλώσουν λέγοντας: «Στην οικογένειά μου περνούσαμε χρόνο μαζί, περνούσαμε καλά, παίζαμε όλοι μαζί!»

9. Να θυμάστε

«Ωχ!!! Σήμερα ήταν αυτό»!: Ναι, είχα πάει εκεί και είχα κάνει αυτό! Οι ζωές των παιδιών μας είναι φτιαγμένες απο μικρές στιγμές! Αυτές οι στιγμές πολλές φορές συνοδεύονται απο κάποια γεγονότα!

Σχολικές γιορτές, γενέθλια, διοργανώσεις, αθλητικές συμμετοχές, συναντήσεις γονέων δασκάλων Αυτές οι στιγμές είναι ιδιαίτερες για εκείνα κυρίως επειδή πιστεύουν πως είναι σημαντικές και για εμάς! όταν θυμόμαστε αυτές τις στιγμές με το να παραβρισκόμαστε με το να τα φωτογραφίζουμε υπερήφανοι τα κάνουμε να εξιτάρονται όταν δουν ότι θυμόμαστε. Δεν ξεχνούν ποτέ! Ας δώσουμε στα παιδιά μας το δώρο να μεγαλώσουν λέγοντας: «Οι γονείς μου ήταν πάντα εκεί για εμένα!»

10. Αγαπάτε τα

«Μόνο αγάπη!»: Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο αλλά νομίζω πως θα τελειώσω εδώ με μία απλή λέξη: αγάπη! Ο παππούς μου, μου είχε πει κάποτε ότι η αγάπη είναι φτιαγμένη απο αγάπη. Ήταν πολύ σοφός άνθρωπος! Τώρα που έχω κάπως μεγαλώσει καταλαβαίνω τι ήθελε να πει. Δε μπορούμε να λέμε σε κάποιον ότι τον αγαπάμε και μετά να τον αγνοούμε! Δε μπορούμε να πούμε ότι τον αγαπάμε και μετά να τον παραμελούμε. Όταν αγαπάμε ΤΟ ΛΕΜΕ. Όταν αγαπάμε το δείχνουμε.

Όταν αγαπάμε ανυψώνουμε αυτούς που μας περιβάλλουν! Δεν τους γκρεμίζουμε! Όταν αγαπάμε προσφέρουμε καθοδήγηση και επιβεβαίωση αντί για κριτική και ψευδο-αφοσίωση. Όταν αγαπάμε ένα παιδί χτίζουμε τον χαρακτήρα του, ευχόμαστε και ελπίζουμε για το καλύτερο.

Τα κάνουμε να αισθάνονται μοναδικά τα εμπνέουμε να ανακαλύψουν τις απεριόριστες δυνατότητές τους. Τα καθοδηγούμε, τα διδάσκουμε και μαθαίνουμε απο αυτά! Τα ευχαριστούμε και προσευχόμαστε γι’αυτά!

Γιατί η αγάπη είναι φτιαγμένη από αγάπη!

Εν κατακλείδι, «Μερικές φορές δε γνωρίζεις την αξία μιας στιγμής, παρά όταν γίνει ανάμνηση». Οι αναμνήσεις δεν είναι δωρεάν αλλά δεν κοστίζουν χρήματα, κοστίζουν χρόνο και αυτό ειναι που τις κάνει πολύτιμες. Μπορούμε να δημιουργήσουμε γύρω τους τις πιό απλές στιγμές.

Είναι το να κάνουμε το κάθε λεπτό να μετράει, χωρίς να έχουν σημασία οι περιστάσεις, το παρελθόν μας, πόσα πολλά ή λίγα έχουμε, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μέρος που να το αποκαλούμε σπίτι γιατί το κάθε παιδί έχει δικαίωμα σε μία όμορφη παιδική ηλικία! Έτσι ας φανταστούμε τη στιγμή και ας δημιουργήσουμε αναμνήσεις!

Κατερίνα Σωτηροπούλου

28η Οκτωβρίου 1940: Το ηρωικό «ΟΧΙ» της Ελλάδας

Η ιταλική κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος. Η απάντηση της κυβέρνησης Μεταξά στο τελεσίγραφο ήταν αρνητική.

Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της χώρας μας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Η ημερομηνία αυτή καθιερώθηκε να εορτάζεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο ως επίσημη εθνική εορτή και αργία.

Ουσιαστικά, την 28η Οκτωβρίου η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία λήξης του πολέμου.

Για πρώτη φορά η επέτειος γιορτάστηκε επίσημα το 1944

Κάθε χρόνο, αυτήν την μέρα πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη η στρατιωτική παρέλαση, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου.

Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις γίνονται μαθητικές παρελάσεις, ενώ δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υψώνουν την ελληνική σημαία.

Ακόμα, πραγματοποιούνται επετειακές εκδηλώσεις και αφιερώματα μνήμης, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο, η οποία με τα πατριωτικά της τραγούδια εμψύχωνε τότε τους στρατιώτες μας και μετέδιδε τον ενθουσιασμό της προέλασης των ελληνικών δυνάμεων στη Βόρεια Ήπειρο.

Το ιστορικό

Ηταν περίπου 3 τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου του 1940 όταν o Μουσολίνι απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Το τελεσίγραφο δόθηκε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά και μάλιστα στην οικία του στην Κηφισσιά , από τον Ιταλό Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι.

Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c'est la guerre», (προφέρεται από τα γαλλικά, αλόρ, σε λα γκερ, δηλαδή, Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.

Ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος..., ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως.».

Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ».

Ο πόλεμος

Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.

Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατέκτησε, εις βάρος των Ιταλών, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.

Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.

Πηγή:Newsgr

Λοχίας Ίτσιος: 38.000 σφαίρες κατά των ναζί!

Η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα ξεκίνησε στις 6 Απριλίου του 1941 και παρά την ισχυρή και εντυπωσιακή αντίσταση των Ελλήνων και των στρατευμάτων τους, η υποχώρηση ήρθε 4 μέρες αργότερα . Η παράδοση έγινε στις 9 Απριλίου.

Πολλά είναι τα πρόσωπα που θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν για την ηρωϊκή αντίσταση των Ελλήνων. Ένας λοχίας όμως παίρνει τον πρώτο ρόλο.

Ομολογουμένως, το πρόσωπο που ξεχώρισε μέσα απο το γεγονός αυτό είναι ο λοχίας Δημήτρης Ίτσιος, ο οποίος μόνος του με ακόμα πέντε άντρες απέκρουσε την εισβολή των Γερμανών και εξολόθρευσε με το πολυβόλο πάνω απο 250 στρατιώτες της Βερμαχτ.

Ο Δημήτρης Ίτσιος ήταν, έφεδρος υπαξιωματικός του Ελληνικού στρατού κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Επικεφαλής ολιγάριθμων ανδρών αντιστάθηκε μέχρις εσχάτων στην επίθεση που δέχθηκε και από το πολυβολείο του προκάλεσε μεγάλες απώλειες στον εχθρό. Παραδόθηκε μαζί με τους άνδρες του όταν τα πυρομαχικά τους εξαντλήθηκαν, αλλά δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον επικεφαλής γερμανό σωματάρχη, στρατηγό Σόρνερ.Ο Ίτσιος είχε ρίξει 38.000 σφαίρες εναντίον των Γερμανών!

Οι Γερμανοί λοιπόν, εισέβαλαν την 6η Απριλίου του 1941 προσπαθώντας να διασπάσουν τη γραμμή Μεταξά, από τα σύνορα της Ελλάδας με την Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία. Όλοι οι Έλληνες στρατιώτες έδωσαν μια ηρωική μάχη και αντιστάθηκαν δυναμικά στους Γερμανούς.

Ο Δημήτρης Ίτσιος όμως, έφεδρος λοχίας και επικεφαλής της αντίστασης στο πολυβολείο, Π8 στην ομορφοπλαγιά του Μπέλες πάνω από τα Άνω Πορόια Σερρών, αν και μόνος του με πέντε μόνο στρατιώτες , δεν παραδόθηκε .

Ο λοχίας Ίτσιος αποδείχτηκε πολύ πιο δυναμικός απο ότι υπολόγιζαν. Η αντίστασή του κράτησε όσο περισσότερο μπορούσε και πιο συγκεκριμένα μέχρι να του τελειώσουν τα πυρομαχικά.

Με πάνω απο 38 χιλιάδες σφαίρες σκότωσε πάνω απο 250 Γερμανούς στρατιώτες και τον σημαντικό για τους αντιπάλους, αντισυνταγματάρχη, Έμπελινγκ. Ο Ίτσιος είχε ως εντολή να σταματήσει τους Γερμανούς ώστε οι ελληνικές δυνάμεις να καταφέρουν να κερδίσουν τ χρόνο. Ωστόσο, τη στιγμή που οι Γερμανοί τον εγκλωβίζουν ο Έλληνας λοχίας δίνει διαταγή στους άλλους πέντε στρατιώτες να αποχωρήσουν ώστε να αντιμετωπίσει μόνος του τη νέα επίθεση.

Ωστόσο, δύο απο τους φαντάρους αρνήθηκαν πεισματικά να αφήσ

ουν τον επικεφαλής, Ίτσιο και έτσι οι τρεις άντρες άρχισαν να αποκρούουν τις απανωτές γερμανικές επιθέσεις. Κατάφεραν να αποφύγουν όλες τις βολές των Στούκας καθώς και να αντιμετωπίσουν την επίθεση των χερσαίων δυνάμεων των Γερμανών.

Δυστύχως, η εξάντληση των πυρομαχικών τους τους ανάγκασε να παραδοθούν. Οι Γερμανοί πλησίασαν επιφυλακτικά τους άντρες και άρχισε ένας διάλογος μεταξύ του Έλληνα λοχία και Γερμανού επικεφαλής:

Στρατηγός Σόρνερ: Που είναι ο αξιωματικός σου;
Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: δεν υπάρχει, εγώ είμαι επικεφαλής
Στρατηγός Σόρνερ: εσύ;
Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: ναι;
Στρατηγός Σόρνερ: συγχαρητήρια, με την αντίσταση σου ζωντάνεψες το πνεύμα των προγόνων σου
Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: έκανα το καθήκον μου
Στρατηγός Σόρνερ: και τώρα πρέπει να κάνω και εγώ το δικό μου. Μου στοίχισες πάνω από διακόσιους άνδρες.

Ο Γερμανός διοικητής διέταξε να τον σκοτώσουν. Όταν ο Ίτσιος ρώτησε γιατί, δεν έλαβε καμία απάντηση. Ο Σόρνερ έδωσε εντολή να τον τιμήσουν και στη συνεχεια τον εκτέλεσε ο ίδιος.
Τους δύο άλλους άντρες, που παρέμειναν στο πλευρό του Ίτσιου, τους άφησε ελεύθερους. Αυτοί άλλωστε ήταν που διηγήθηκαν τα γεγονότα και την αυτοθυσία του Ίτσιου, που έμεινε στην ιστορία.

Ο Ίτσιος παρασημοφορήθηκε και ένα στρατόπεδο πήρε το όνομα του. Στον Ίτσιο αποδόθηκε ο βαθμός του Επιλοχία καθώς και το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας.

Αρκετό καιρό αργότερα, το 1946 η σύζυγος του Ίτσιου κατάφερε να ανασύρει τα οστά του άνδρα της και να τα μεταφέρει για ενταφιασμό στο χωριό τους, τα Άνω Πορρόια.

Ο λοχίας με τη στρατηγική και τον ηρωισμό του συνέβαλε σημαντικά στην αντίσταση της εισβολής των Γερμανών, κερδίζοντας χρόνο για τους συμπατριώτες του. Με τη θυσία του όμως, κέρδισε και τον Γερμανό στρατηγό, ο οποίος δεν κατάφερε να προσπεράσει τη ναζιστική χυδαιότητα.

Φ. Καρβουνοπούλου

Είναι μερικοί δάσκαλοι, που δεν τους ξεχνάς ποτέ

Όλοι μας, στη διάρκεια της σχολικής μας πορείας γνωρίσαμε πολλούς δασκάλους. Άλλοι μας κέρδισαν, άλλοι μας δίδαξαν, άλλοι ήταν αδιάφοροι. Σε όλη αυτή την πορεία όμως διαμορφώσαμε μια εικόνα για ΤΟΝ δάσκαλο!

Ο δάσκαλος της καρδιάς μας είναι εκείνος που κλείνοντας την πόρτα της σχολικής τάξης αφήνει απ’ έξω τις έγνοιες και τα προβλήματά του και η τάξη του γίνεται το μοναδικό του μέλημα. Είναι ο άνθρωπος που λαμπερά παιδικά μάτια τον κοιτάνε διερευνητικά, με απορία, πολλές φορές με δυσπιστία ή και απαξίωση και καταφέρνει να κάνει τα μάτια αυτά να λάμπουν. Είναι εκείνος που νοιάζεται για τα παιδιά του. Όχι μόνο για την ακαδημαϊκή τους πρόοδο, αλλά κυρίως για την συναισθηματική τους ισορροπία και εξέλιξη. Είναι αυτός που όλοι περιμένουν να είναι παντογνώστης και να έχει τις απαντήσεις για όλα. Είναι το σταθερό σημείο αναφοράς, το καταφύγιο για τους μαθητές που η οικογένεια παλεύει με δυσκολίες και δυσάρεστες καταστάσεις. Είναι εκείνος που με τον τρόπο του ξέρει να σου λέει είμαι εδώ για εσένα, όταν με χρειαστείς.

Ο δάσκαλος είναι ο συνδετικός κρίκος μιας ομάδας ανθρώπων με διαφορετικές ανάγκες και προσωπικότητες. Είναι ο σημαντικός άλλος που πολλές φορές μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή και να γίνει ο Πυγμαλίωνας σου. Όταν νιώθεις ότι δεν τα καταφέρνεις και θέλεις να εγκαταλείψεις την προσπάθεια είναι εκείνος που θα αναγνωρίσει σε εσένα δυνατότητες για να τις εξελίξεις και αδυναμίες για να τις βελτιώσεις. Ο δάσκαλος είναι αυτός που ενδιαφέρεται να βελτιωθεί για να μπορέσει να σε πάει παρακάτω. Είναι εκείνος που νοιάζεται πρώτα να είναι δίπλα στο μαθητή και μετά να τον διδάξει.

Μα γίνεται ένας άνθρωπος να καταφέρνει να είναι όλα αυτά; Πόσες δεξιότητες, πόσες ικανότητες, πόσες γνώσεις και πόση αγάπη πρέπει να βρίσκονται μαζεμένα στο πρόσωπό του; Και όμως γίνεται.

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΣ. ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΑΝ ΒΑΘΜΟ.

Και το θαυμαστό σε όλο αυτό είναι ότι υπάρχουν αυτοί οι δάσκαλοι. Βρίσκονται στα σχολεία και διδάσκουν τα παιδιά μας. Κάποιες φορές τους απαξιώνουμε. Άλλες φορές ζητάμε ακόμα περισσότερα από αυτούς. Ξεχνάμε ότι είναι άνθρωποι και όχι υπερήρωες. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι ο δάσκαλος γεννιέται, δεν γίνεται. Είναι χάρισμα. Όχι να μεταδίδεις γνώσεις, αλλά να εκπέμπεις αγάπη και φροντίδα, που συμβάλλουν στην απόκτηση γνώσης. Και είναι πολλοί οι δάσκαλοι ζωής. Και είναι εκεί και παλεύουν με δυσκολίες, ελλείψεις και απαξίωση. Αγωνίζονται, και με συγκινούν κάθε φορά που τους συναντώ. Γιατί με καθηλώνει το ταλέντο που περικλείει διδασκαλία και φροντίδα. Για εκείνους που απλά παρίστανται, το σχολείο τους εκδικείται. Γιατί κάθε μέρα είναι για εκείνους μια κόλαση. Επειδή οι μαθητές καταλαβαίνουν και «επιτίθενται». Και δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό αν δεν έχεις την τύχη να μπεις σε τάξη. Να έχεις σαράντα ζευγάρια μάτια επάνω σου έτοιμα να σε ρουφήξουν. Και εσύ να είσαι δυνατός και δοτικός.

Ο δρόμος του δασκάλου απαιτεί γενναιότητα, μεγαλοψυχία, ενσυναίσθηση και αγώνα. Είναι μια μάχη με τον εαυτό του που δεν του αφήνει περιθώρια να λυγίσει, γιατί… θέλει αρετή και τόλμη η διδασκαλία.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΠΟΥ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΩΝ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΚΑΙΡΩΝ!

Αλεξία Μπακοπούλου

Γιατί τα παιδιά μας βαριούνται τόσο στο σχολείο, δε μπορούν να περιμένουν, απογοητεύονται εύκολα και δεν έχουν πραγματικούς φίλους;

   Είμαι εργοθεραπεύτρια με 10ετή εμπειρία εργασίας με παιδιά, γονείς και δασκάλους. Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του δασκάλου που έλαβα πρόσφατα, ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Ακούω σταθερά την ίδια άποψη από κάθε δάσκαλο που συναντώ. Αδιαμφισβήτητα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς πορείας μου, έχω δει και εξακολουθώ να βλέπω μία πτώση στην κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή λειτουργικότητα των μαθητών καθώς και μια ραγδαία αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και άλλων διαγνώσεων.

Τα σημερινά παιδιά έρχονται στο σχολείο συναισθηματικά ανώριμα για μάθηση και υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο μοντέρνο τρόπο ζωής μας που συμβάλουν σε αυτό. Όπως γνωρίζουμε, ο εγκέφαλός μας είναι εύπλαστος. Μέσα από το περιβάλλον μπορούμε να κάνουμε τον εγκέφαλο δυνατότερο ή πιο αδύναμο. Ειλικρινά πιστεύω ότι παρά τις καλύτερες προθέσεις μας δυστυχώς σχηματίζουμε τον εγκέφαλο των παιδιών μας προς τη λάθος κατεύθυνση. Και παρακάτω θα αναλύσω το γιατί…

Τεχνολογία 

Δωρεάν υπηρεσία φύλαξης παιδιών…η πληρωμή σας περιμένει στην επόμενη γωνία. Παίζουμε με το νευρικό σύστημα των παιδιών μας, με την προσοχή τους και με την ικανότητά τους να λαμβάνουν ικανοποίηση καθυστερημένα. Συγκρινόμενη με την εικονική πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή είναι βαρετή. Όταν τα παιδιά έρχονται στην τάξη, εκτίθενται σε ανθρώπινες φωνές και οπτικά ερεθίσματα που έρχονται σε αντίθεση με το βομβαρδισμό από εκρήξεις γραφικών και ειδικά εφέ τα οποία είναι συνηθισμένα να βλέπουν στις οθόνες τους. Μετά από ώρες εικονικής πραγματικότητας το να επεξεργαστείς πληροφορίες σε μια τάξη γίνεται όλο και μεγαλύτερη πρόκληση για τα παιδιά μας επειδή ο εγκέφαλός τους είναι συνηθισμένος στα υψηλά επίπεδα διέγερσης που προκαλούν τα βιντεοπαιχνίδια. Η ανικανότητα της επεξεργασίας χαμηλότερων επιπέδων διέγερσης καθιστά τα παιδιά ευάλωτα στις ακαδημαϊκές προκλήσεις. Επιπλέον, η τεχνολογία μας αποσυνδέει συναισθηματικά από τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονέων είναι η κύρια τροφή για τον εγκέφαλο των παιδιών μας. Δυστυχώς, βαθμιαία στερούμε από τα παιδιά μας αυτή την τροφή.

Τα παιδιά παίρνουν οτιδήποτε θέλουν, ακριβώς τη στιγμή που το θέλουν

“Πεινάω!!” Σε ένα δευτερόλεπτο θα σταματήσω στη μέση του δρόμου. “Διψάω! Να ένα μηχάνημα νερού. “Βαριέμαι!” Πάρε το τηλέφωνό μου” Η ικανότητα να λαμβάνεις ικανοποίηση με κάποια καθυστέρηση είναι ένα ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής επιτυχίας. Έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς τα κάνουμε χαρούμενα βραχυπρόθεσμα και δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα. Το να είσαι ικανός να απολαμβάνεις αυτό που θες με κάποια καθυστέρηση σημαίνει ότι έχεις την ικανότητα να λειτουργείς σε συνθήκες στρες. Τα παιδιά μας βαθμιαία γίνονται λιγότερο εξοπλισμένα να τα βγάζουν πέρα ακόμα και με λίγο στρες κάτι το οποίο μελλοντικά γίνεται τεράστιο εμπόδιο στο να επιτύχουν στη ζωή. Η ανικανότητα για καθυστερημένη ικανοποίηση φαίνεται συχνά στις αίθουσες διδασκαλίας, στα εμπορικά κέντρα, στα εστιατόρια και στα καταστήματα παιχνιδιών τη στιγμή που το παιδί ακούει όχι επειδή οι γονείς έχουν διδάξει τον εγκέφαλο των παιδιών τους να παίρνει αυτό που θέλει ακριβώς τη στιγμή που το θέλει.

Τα παιδιά κυριαρχούν στον κόσμο

“Στο γιο μου δεν αρέσουν τα λαχανικά”, “Δεν της αρέσει να πηγαίνει για ύπνο νωρίς”, “δεν της αρέσει να τρώει πρωινό”, “δεν της αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά είναι πολύ καλή με το IPAD” “δεν του αρέσει να ντύνεται μόνος του”, “βαριέται να τρώει μόνη της”. Αυτά ακούω διαρκώς από τους γονείς. Από πότε τα παιδιά μας διδάσκουν πώς να είμαστε γονείς; Αν αφήσουμε τα πάντα να εξαρτώνται από αυτά, το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τρώνε μακαρόνια με τυρί, παγωτό, να βλέπουν τηλεόραση, να παίζουν με τα tablet τους και ποτέ να μην πηγαίνουν για ύπνο. Τι καλό τους κάνουμε με το να τους δίνουμε αυτό που θέλουν όταν γνωρίζουμε ότι δεν είναι καλό γι’αυτά; Χωρίς την κατάλληλη τροφή και ένα καλό βραδινό ύπνο τα παιδιά μας έρχονται στο σχολείο ευερέθιστα, αγχωμένα και με διάσπαση προσοχής. Επιπρόσθετα, τους στέλνουμε το λάθος μήνυμα. Μαθαίνουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να μην κάνουν ότι δε θέλουν. Η λογική ότι πρέπει να το κάνεις απουσιάζει. Δυστυχώς, προκειμένου να πετύχουμε τους διάφορους στόχους στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο το οποίο μπορεί να μη συμπίπτει πάντοτε με αυτό που θέλουμε. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί θέλει να είναι άριαστος μαθητής, πρέπει να μελετήσει σκληρά. Αν θέλει να γίνει ένας επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, πρέπει να προπονείται κάθε μέρα. Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλουν αλλά δυσκολεύονται πάρα πολύ να κάνουν αυτό που πρέπει για να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ανεπίτευκτους στόχους και αφήνει τα παιδιά απογοητευμένα.

Ατέλειωτη διασκέδαση

Έχουμε δημιουργήσει έναν κόσμο τεχνητής διασκέδασης για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν βαρετές στιγμές. Αμέσως μόλις ησυχάσουν, τρέχουμε να τα διασκεδάσουμε πάλι γιατί διαφορετικά νοιώθουμε ότι δεν εκπληρώνουμε το γονεϊκό μας καθήκον. Ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτά έχουν τον κόσμο της διασκέδασης κι εμείς τον κόσμο της δουλειάς. Γιατί τα παιδιά μας δε μας βοηθάνε στην κουζίνα ή στη μπουγάδα; Γιατί δε μαζεύουν τα παιχνίδια τους; Τα παραπάνω αποτελούν βασική μονότονη εργασία που εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο να μπορεί να εργάζεται και να είναι λειτουργικός υπό συνθήκες βαρεμάρας. Είναι το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου που χρησιμοποιείς ώστε να είσαι τελικά εκπαιδεύσιμος στο σχολείο. Όταν οι μαθητές έρχονται στο σχολείο και είναι ώρα για αντιγραφή, η απάντησή τους είναι δε μπορώ. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ βαρετό. Γιατί; Επειδή το αντίστοιχο τμήμα του εγκεφάλου δεν είναι εκπαιδευμένο για να εκτελεί βαρετές και μονότονες δουλειές. Εκπαιδευέται όμως μέσα από τη δουλειά.

Περιορισμένη κοινωνική αλληλεπίδραση.

Είμαστε όλοι απασχολημένοι, έτσι δίνουμε στα παιδιά μας ψηφιακά γκατζετάκια και τα καθιστούμε επίσης απασχολημένα. Τα παιδιά στο παρελθόν συνήθιζαν να παίζουν έξω, όπου στα μη δομημένα φυσικά περιβάλλοντα, μάθαιναν και εξασκούσαν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Δυστυχώς, η τεχνολογία αντικατέστησε το εξωτερικό παιχνίδι. Επίσης, η τεχνολογία έκανε τους γονείς λιγότερο διαθέσιμους στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους. Προφανώς, τα παιδιά μας έμειναν πίσω…το γκατζετάκι που έχουμε για το μπέιμπι σίτινγκ δεν είναι εξοπλισμένο για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν θαυμάσιες κοινωνικές δεξιότητες. Αυτή είναι η προτεραιότητα!

Ο εγκέφαλος είναι σαν ένας μυς που είναι εκπαιδεύσιμος και επανεκπαιδεύσιμος. Εαν θέλεις το παιδί σου να είναι ικανό να κάνει ποδήλατο, του διδάσκεις ποδηλατικές ικανότητες. Εαν θέλεις το παιδί σου να μάθει να περιμένει, πρέπει να του διδάξεις υπομονή. Εαν θέλεις το παιδί σου να μάθει να κοινωνικοποιείται, πρέπει να του διδάξεις κοινωνικές δεξιότητες. Το ίδιο εφαρμόζεται και σε όλες τις άλλες δεξιότητες. Δεν υπάρχει διαφορά!!

Ωστόσο, μπορείς να κάνεις τη διαφορά στη ζωή του παιδιού σου με το να εκπαιδεύσεις τον εγκέφαλό του έτσι ώστε το παιδί σου να λειτουργεί με επιτυχία σε κοινωνικό, συναισθηματικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Και να πως:

Περιόρισε την τεχνολογία και επανασυνδέσου συναισθηματικά με το παιδί σου.

• Κάντε οικογενειακά δείπνα, βραδιές επιτραπέζιων παιχνιδιών, πηγαίνετε για ποδηλασία, περιπάτους στην εξοχή με φακό τη νύχτα.
• Εκπλήξτε τα με λουλούδια, μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο, γαργαλήστε τα, βάλτε ένα σημείωμα αγάπης πίσω από την πλάτη τους ή κάτω από το μαξιλάρι τους, κάντε τους έκπληξη με το να τα πάτε έξω για φαγητό μια μέρα μετά το σχολείο, χορέψτε μαζί, μπουσουλήστε μαζί, παίξτε μαξιλαροπόλεμο.

Εκπαιδεύστε τα στην καθυστερημένη απόλαυση

•  Κάντε τα να περιμένουν!!! Δεν είναι κακό να περνάνε διαστήματα όπου βαριούνται. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργικότητα.
• Βαθμιαία αυξήστε το χρόνο μεταξύ του θέλω και του παίρνω
• Αποφύγετε τη χρήση τεχνολογίας στο αυτοκίνητο και στο εστιατόριο. Αντί γι’ αυτό διδάξτε τα να περιμένουν συζητώντας ή παίζοντας.
• Περιορίστε το διαρκές τσιμπολόγημα.

Μη φοβάστε να θέσετε όρια. Τα παιδιά χρειάζονται όρια για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και υγειή.

• Κάντε ένα χρονοδιάγραμμα για τις ώρες των γευμάτων, του ύπνου και τη χρήση τεχνολογίας.
• Σκεφτείτε τι έιναι καλό γι’αυτά, όχι τι θέλουν και τι δε θέλουν. Θα σας ευχαριστούν αργότερα στη ζωή τους γι ‘αυτό. Η γονεϊκότητα είναι μια σκληρή δουλειά. Πρέπει να είσαι δημιουργικός ώστε να τα καταφέρεις να κάνουν αυτό που είναι καλό γι’αυτά επειδή τις περισσότερες φορές αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλουν.
• Τα παιδιά χρειάζονται πρωινό και θρεπτικό φαγητό. Πρέπει να ξοδέψουν χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες και να πάνε για ύπνο σε μία σταθερή ώρα έτσι ώστε να έρθουν στο σχολείο διαθέσιμα για μάθηση την επόμενη μέρα.
• Μετατρέψτε τα πράγματα που δεν τους αρέσει να κάνουν ή να προσπαθούν σε διασκεδαστικά, συναισθηματικά διεγερτικά παιχνίδια.

Διδάξτε τα παιδιά σαν να κάνουν μονότονη εργασία από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους καθώς αυτό είναι το θεμέλιο για τη μελλοντική εργασιμότητα.

• Να διπλώνουν τα στεγνά ρούχα, να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να απλώνουν ρούχα, να τοποθετούν στη θέση τους τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ και τη λαϊκή, να στρώνουν τραπέζι, να στρώνουν το κρεβάτι τους
• Να είστε δημιουργικοί. Αρχικά κάντε το διεγερτικό και διασκεδαστικό έτσι ώστε ο εγκέφαλός τους να το συνδέσει με κάτι θετικό

Διδάξτε τους κοινωνικές δεξιότητες

• Διδάξτε τους να περιμένουν τη σειρά τους, να μοιράζονται, να χάνουν, να κερδίζουν, να συμβιβάζονται, να λένε όμορφα λόγια στους άλλους, να χρησιμοποιούν το ευχαριστώ και το παρακαλώ.

Από την εμπειρία μου σαν εργοθεραπεύτρεια, τα παιδιά αλλάζουν, τη στιγμή που οι γονείς αλλάζουν την οπτική τους για τη γονεϊκότητα. Βοηθήστε τα παιδιά σας να επιτύχουν στη ζωή εκπαιδεύοντας και δυναμώνοντας τον εγκέφαλό τους νωρίς παρά αργά!!!

Victoria Prooday

μετάφραση Ιωάννα Φωτοπούλου